ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ

Απ’ το βιβλίο του Γκαίτε τίποτα δεν θυμάμαι, κάποια όμως πράγματα απ’ την ταινία των Αδελφών Ταβιάνι μπορώ να αφηγηθώ. Κάποια στιγμή η ταινία τελειώνει, αλλά πριν τελειώσει (διότι θα τελειώσει, αφού όλες σχεδόν οι ταινίες, εξαιρουμένων των ταινιών του Κασαββέτη και των ομοίων του, κάποτε τελειώνουν), αυτή η ταινία, λοιπόν, του Πάολο και του Βιτόριο, οι Εκλεκτικές Συγγένειες του 1996, μ’ εκείνο το περίεργο κουαρτέτο, το ερωτικό, αυτή η ταινία, αυτή που τελειώνει δείχνει τη μικρή Αγκοστίνα που μέχρι τότε κρυβόταν να βαδίζει γρήγορα, σχεδόν να τρέχει μέσα στα στάχυα ενός σιτολίβαδου (στάχυα ήταν θαρρώ), βγάζοντας κραυγές, περίεργες κραυγές αλλά λυπητερές, αυτή η ταινία, λίγο πριν τελειώσει μας δείχνει την Καρλόττα να λέει ότι ο Εντουάρντο και η Οτιλία, που πέθαναν σχεδόν ταυτόχρονα, πρέπει να ταφούν μαζί διότι «τους ένωσε ο θάνατος». Φτωχή Καρλόττα ! Πώς εσύ, μια τόσο θελκτική γυναίκα, μπορείς να λες τόσο απωθητικά πράγματα ; Ποιους μπορεί να ενώσει ο θάνατος ; Κι αλήθεια, τι μπορείς να ξέρεις για τον θάνατο εσύ, μια ζωντανή ; Αχ Καρλόττα, ήσουν άτυχη, ο Εντουάρντο δεν ήταν για σένα, δεν ήταν δικός σου κι ας ήταν άντρας σου. Αλλ’ ούτε κι Οτόνε, ο εκκολαπτόμενος εραστής σου. Γι’ αυτό, άλλωστε, σε μια ταινία διάρκειας 98 λεπτών (δηλαδή απ’ αυτές που τελειώνουν διότι δεν είναι σαν αυτές του Κασαββέτη) πέρασες περισσότερες σεκάνς με την αντίζηλο κόρη σου παρά με αυτόν, τον αρχιτέκτονα του τίποτα. Ήταν, δηλαδή, αυτός απλώς ο τέταρτος του κουαρτέτου, του ερωτικού, συμπλήρωνε απλώς το τραπέζι για να παιχθεί η παρτίδα, η ερωτική.

Κι όσο κι αν ο τελευταίος τροχός της αμάξης ανήκει κι αυτός στην άμαξα, πάλι τελευταίος παραμένει. Κι ας ήξερες, Καρλόττα, κι ας είδες ότι το σπλάγχνο σου μεταλλάχθηκε ότι ήταν καρπός άλλων ηδονών που εσύ τις ένοιωσες αλλά δεν τις προκάλεσες, διότι Καρλόττα, θέλησες να δείξεις ότι δεν ήξερες, μα ήξερες, ήξερες ότι ο «νόμος» των Εκλεκτικών Συγγενειών ήταν αυτός που καθόριζε τα πάντα, κι ερήμην σου, Καρλόττα, που πλούτισες ως χήρα, Καρλόττα, φτωχή μου Καρλόττα …