Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

The Artist (το Νέο και το Παλιό… στην Υπηρεσία του Μελό!)



Η ταινία λέγεται «The Artist» κι έτσι κι εγώ οφείλω να σταθώ στον καλλιτέχνη. Ο πρωταγωνιστής της τανίας, λοιπόν, ο Τζώρτζ Βαλεντάιν (Jean Dujardin) είναι ένας μεγάλος σταρ του βωβού κινηματογράφου, ο οποίος στην περίοδο του ομιλούντος, που συμπίπτει με την παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, χάνει τα πάντα: σύζυγο, χρήματα, φήμη, αυτοπεποίθηση. Κι όλα αυτά για δύο λόγους: διότι η νέα εποχή απαιτεί νέους ανθρώπους, όπως λένε οι άνθρωποι των στούντιο, και διότι η προσαρμοστικότητα στις νέες απαιτήσεις είναι μια δεξιότητα (ή αρετή) που δεν την διαθέτουν όλοι.

Μέχρι εδώ καλά, δεν έχω σοβαρούς λόγους να διαφωνήσω. Όμως η συνέχεια είναι άκρως… οξύμωρη! Η Πέππυ Μίλλερ (Berenice Bejo), η ηθοποιός της νέας εποχής, του ομιλούντος, είναι ερωτευμένη με τον Τζωρτζ, ερωτευμένη με «το παλιό» δηλαδή. Κι ο έρωτάς της είναι τόσο μεγάλος που, ενώ ή καριέρα της βρίσκεται σε συνεχή ανοδική πορεία, η ίδια φτάνει ώς το σημείο να θέσει στους παραγωγούς της (ναι, τους αδυσώπητους παραγωγούς του Χόλλυγουντ, αυτούς που την ίδια ακριβώς εποχή στραγγάλισαν κάθε δημιουργική διάθεση και απόπειρα του μεγαλύτερου ώς τότε καλλιτέχνη της νέας τέχνης, του Μπάστερ Κήτον…) το ακόλουθο δίλημμα: ή εγώ (το νέο) μαζί με τον Τζώρτζ (το παλιό) ή κανένας μας! Οι παραγωγοί (κρατηθείτε!) υποκύπτουν (!!!) στον εκβιασμό της νεαρής κι ανερχόμενης σταρ, πλην ο ίδιος ο Τζώρτζ αρνείται να δεχθεί την τιμή και προβαίνει σε… απόπειρα αυτοκτονίας για λόγους… τιμής (αφού η περηφάνια του, η περηφάνια του παλιού έναντι του νέου δηλαδή, δεν του επιτρέπει να δεχθεί την προσφορά). Έτσι, ο ανωτέρω εκβιασμός (το ψευτο-δίλημμα της Πέππυς) δεν εξυπηρετεί τίποτα απολύτως, ούτε τον μύθο, ούτε, πρωτίστως, την αλήθεια, ειμή μόνον έναν αφόρητο μελοδραματισμό που προτάσσει (και προκρίνει αναφανδόν) ο σκηνοθέτης. Ό,τι ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και με τον αλκοολισμό του Τζωρτζ (καμία σχέση, φυσικά, με τις περιπτώσεις του Μπάστερ Κήτον και του Φάττυ Άρμπακλ που είχαν σαφώς άλλες αιτίες κι αποτέλεσαν διέξοδο σε άλλης φύσης προβλήματα). Κατ’ αυτόν τον… συγκινητικό τρόπο, το αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδρομής, της σύγκρουσης του παλιού με το νέο, είναι κάπου γύρω στα 1932, κατά τον σκηνοθέτη, το… μιούζικαλ (!), αυτό που αποκαθιστά και επαναφέρει την φωνή του Τζωρτζ, του παλιού (για να μην ξεχνιόμαστε). Είπαμε όμως: κατά τον σκηνοθέτη (Michel Hazanavicius). Ο οποίος χρησιμοποιεί αγνά μα συνάμα «ακριβά» υλικά (βωβός κινηματογράφος, ασπρόμαυρο φιλμ) για να φτιάξει απλώς ένα φτηνό μελόδραμα… Κρίμα…


 
Αθήνα, 27 Ιανουαρίου 2012
 
Φώτης Μπατσίλας
 
 

3 σχόλια:

  1. συμφωνώ - περίμενα να δω ένα ''αριστούργημα'' ! είναι όμως τελικά ,όπως λένε οι πολλές κριτικές ? κάτι με χάλασε,και κάπου απογοητεύτηκα βλέποντάς την...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κι αν ακουγαμε τις κριτικες τί θα λεγαμε γι αυτο : www.youtube.com/watch?v=b3V8EznD4Jo&feature=related
    που το "εφαγε" η ληθη ......(εκτος των μοδατων παραστασεων....)
    Η.Β

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. en.uoa.gr αυτο ειναι χαρισμα σου στα φτωχα τα μυαλα σου - ΠΑσχαλης Ο Κανθηλιος 1926 metrosport.gr cia.gov

    ΑπάντησηΔιαγραφή