Τα Χριστούγεννα του (με τον) Thomas Pynchon

Τα Χριστούγεννα του (με τον) Thomas Pynchon 

« Παραμονή Χριστουγέννων του 1955.Ο Μπένι Προφέιν, φορώντας μαύρο λιβάις, σουέντ τζάκετ, αθλητικά παπούτσια κι ένα μεγάλο καουμπόικο καπέλο, έτυχε να περνάει από το Νόρφολκ της Βιρτζίνια. Ανίκανος να τιθασεύσει τη νοσταλγική του διάθεση, είπε να ρίξει μια ματιά στον Τάφο του Ναύτη, το μπαρ της Ίστ Μέιν Στρίτ στο οποίο σύχναζε το πλήρωμα του παλιού του αντιτορπιλικού. Έφτασε εκεί περνώντας μπροστά από το Αρκέιντ. Στο σημείο που το κτίριο αυτό συναντά την Ίστ Μέιν, καθόταν ένας γέρος πλανόδιος τραγουδιστής με μια κιθάρα κι ένα άδειο δοχείο Στέρνο για τις ελεημοσύνες των περαστικών. Στο δρόμο, πεντέξι δίοποι είχαν περικυκλώσει ένα γραφέα, ενθαρρύνοντάς τον στην προσπάθειά του να κατουρήσει στο ντεπόζιτο μιας Πάκαρντ Πατρίσιαν του ’54. Με τη ρωμαλέα φωνή ενός εξαίρετου βαρύτονου, ο γέρος τραγουδούσε:

Οι ναύτες της Ίστ Μέιν, κάθε βράδυ,

Με τα κορίτσια τους γιορτάζουν τα Χριστούγεννα.

Το νέον σκίζει το σκοτάδι,

Τα φώτα λάμπουν πράσινα και κόκκινα۬

Χαρμόσυνα, για το δικό σου καλωσόρισμα,

Σου γνέφουν απ’ τη θάλασσα σαν φτάσεις.

Τα δώρα του Αϊ-Βασίλη σού είναι γνώριμα,

Όνειρα που επιτέλους θ’ απολαύσεις:

Μπίρες φτηνές που σαν σαμπάνια αστράφτουνε

Γκαρσόνες που τρελλαίνονται για πήδημα.

Όλα ετούτα στην Ίστ Μέιν να σου θυμίζουνε

Πως ήρθανε και πάλι τα Χριστούγεννα.

«Μπράβο, γραφέα», φώναξε ένας δίοπος. Ο Προφέιν έστριψε στη γωνία και η Ίστ Μέιν τον έπιασε, για άλλη μια φορά, απροετοίμαστο... »

[Thomas Pynchon – V., 1961, 1963. Το απόσπασμα είναι από την ελληνική έκδοση, «Χατζηνικολή» 2007, σε μετάφραση Προκόπη Προκοπίδη].

...Κι ύστερα ο Μπένι Προφέιν, αφού σλεμίελ (φτωχοδιάβολος, ατζαμής που δεν μπορεί να επιβιώσει αρμονικά με τα άψυχα αντικείμενα) και έμψυχο γιο-γιο έφτασε στο αποχείριο (το σημείο, δηλαδή, που βρίσκεται σε μεγαλύτερη απόσταση από το χέρι που κρατάει το γιο-γιο), άρχισε να κυνηγάει αλιγάτορες στους υπόνομους της πόλης, κι έμπλεξε τη ζωή του με τις ζωές άλλων, της Ρέιτσελ, της Έσθερ, του Στένσιλ, του Γκοντόλφιν, του άρρωστου τσούρμου, σε ένα αδόκιμο κυνήγι, σελίδα-σελίδα, δύσκολο και διεγερτικό μαζί, σουρεαλιστικό και… οξύμωρο! Ποιά (τί) είναι η V.;

Τον Thomas Pynchon δεν τον ήξερα. Κάτι λίγα είχα ακούσει, δεν έδωσα σημασία, ακούμε τόσα στις μέρες μας, άλλωστε. Ένα βράδυ, δυο χρόνια πριν περίπου, σ’ ένα σπίτι της πλατείας Παπαδιαμάντη, ο Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης, μετά την προβολή της «Γλυκειάς Συμμορίας» του Νικολαΐδη, με έπεισε (δίχως να το επιδιώκει, δίχως να το ξέρει καν) ότι η περίπτωση του Τόμας Πύντσον δεν είναι απλώς αξιοπρόσεκτη, κι ούτε μόνον γοητευτική και μυστηριώδης, πρωτίστως, ότι δεν συνιστά απλώς μια ιδιαίτερη κι ελιτίστικη επιλογή αλλ’ ότι πρόκειται για τον συγγραφέα που, συν τω χρόνω, θα είναι στα σίγουρα ένα από τα σημεία αναφοράς της ποπ κουλτούρας του δεύτερου μισού του περασμένου αιώνα και των πρώτων δεκαετιών του αιώνα μας… Όπως καταλάβατε, τούτα τα Χριστούγεννα τα πέρασα (και) με τον Τόμας Πύντσον που απ’ ό,τι φαίνεται θα με απασχολήσει επί μακρόν. Αν τούτο, βεβαίως, συμβεί, τότε να είστε σίγουροι ότι κι εγώ θα σας απασχολήσω σχετικώς εκ νέου. Ως τότε, ρίξτε μια ματιά στη σελίδα thezone.gr, όπου θα βρείτε πολλά ενδιαφέροντα κείμενα. Καλή χρονιά σε όλους!

Αθήνα, 2 Ιανουαρίου 2012

Φώτης Μπατσίλας