Αντιγραφές, μέρος 3: Λουίζα Λαμπέ, Σονέττο VIII

Η Λουίζα Λαμπέ (Louise Labe), Γαλλίδα ποιήτρια που γεννήθηκε περίπου στα 1522-1526 στη Λυών και πέθανε πολύ νέα, στα 1566 περίπου, είναι σχεδόν άγνωστη στη Χώρα μας. Αν και θεωρείται η Σαπφώ της Γαλλίας, η πιο διάσημη γυναίκα ποιήτρια της Αναγέννησης και μία από τις πρώτες χειραφετημένες γυναίκες, εν τούτοις ελάχιστα έχουν γραφτεί γι’ αυτήν είτε από άντρες είτε (κυρίως) από γυναίκες. Οι πηγές αναφέρουν ότι ήταν εκπάγλου καλλονής, ότι θαύμαζε τον τύπο της γυναίκας-αμαζόνας κι ότι, κόρη σχοινοποιού η ίδια, αναγκάστηκε να παντρευτεί έναν συνάδελφο του πατέρα της περίπου τριάντα χρόνια μεγαλύτερό της, γεγονός που εξήψε έτι περαιτέρω τον ερωτικό της πόθο για έναν νεαρό πολεμιστή που ερωτεύθηκε παράφορα και στον οποίο απευθύνει σχεδόν όλα τα ερωτικά της ποιήματα. Διάφοροι θρύλοι συνοδεύουν τη ζωή της με κυριότερο εκείνον που την εμφανίζει ως Εταίρα της Λυών. Στο τεύχος 493 (15 Ιανουαρίου 1948) της Νέας Εστίας δημοσιεύτηκαν 7 σονέττα της Λουίζας Λαμπέ, σε μετάφραση Κούλη Αλέπη (δεν γνωρίζω, πάντως, να υπάρχουν κι άλλες μεταφράσεις ποιημάτων της Λαμπέ). Αντιγράφω ένα εξ αυτών, άκρως ερωτικό αλλά και… οξύμωρο (όπως, άλλωστε, είναι συνήθως ο έρωτας…):

Αντιγραφές, μέρος 3: Λουίζα Λαμπέ (Louise Labe), Σονέττο VIII,
μετάφραση Κούλης Αλέπης

(περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, τεύχος 493)

ΣΟΝΕΤΤΟ VIII

Ζω και πεθαίνω۬ φλέγομαι και σβήνω αντάμα۬

παραζεσταίνομαι ενώ ρίγος με κρατά۬

σκληρή η Ζωή, μα κι απαλή μου είναι αρκετά

κι έχω λαχτάρες και χαρές περίεργο κράμα.

Την ίδια ώρα οπού γελώ ξεσπώ στο κλάμα,
και μες στο κέφι βάσανα νιώθω φριχτά۬
χάνω ό,τι ωραίο, μα και για πάντα αυτό κρατά
την ίδια ώρα μαραίνομαι κι ανθίζω αντάμα

Με τέτοια αστάθεια ο Έρωτας με περιβάλλει۬
κι όταν τη θλίψη μου θαρρώ για πιο μεγάλη,
δίχως να το σκεφτώ, είμαι όξω απ’ την οδύνη.

Κι όταν πάλι είμαι σίγουρη για τη χαρά μου,
και πως στην ώρα βρίσκομαι την πιο γλυκιά μου,

στην πρώτη μου τη συμφορά με παραδίνει.

   

Αθήνα, 12 Οκτωβρίου 2012

Φώτης Μπατσίλας

(για την αντιγραφή)