Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΖΑΜΤΖΗΣ ΚΙ Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΚΕΛΕΜΠΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1986

Δεκαπέντε χρόνων, μόνος κι έρημος σε μια ξένη πόλη, την Πτολεμαΐδα. Μέρες του 1986, Α΄ Λυκείου, δεκαπέντε χρόνων, μόνος, ανήσυχος κι αγχωμένος και πιεσμένος και φοβισμένος και απογοητευμένος και ανικανοποίητος και να αισθάνομαι ότι ασφυκτιώ σ’ αυτήν την πόλη. Πτολεμαΐδα, σαν κάτι να ξεκινάει στα ερτζιανά αυτής της πόλης, κι είμαι μέσα, κι είμαστε όλοι μέσα, κι όλοι θέλουμε κι όλοι προσπαθούμε κι όλοι θα μπούμε μέσα και θα ξαναβγούμε και στο τέλος κάτι θα πετύχουμε και τίποτα δεν θα πετύχουμε. Και κείνες τις μέρες, του 1986, δεκαπέντε χρόνων μόλις, ανήσυχος, πριν τα ερτζιανά λευτερωθούν, Δεύτερο Πρόγραμμα, και Πρώτο, αλλά κυρίως Δεύτερο, κι όλα τα άκουγα κι όλα τα ρουφούσα κι όλα τα θαύμαζα κι όλα τα έκρινα, και μεταξύ άλλων ο Γιώργος Μητρόπουλος κι η τεράστια Σοφία Μιχαλίτση, και κάποιοι άλλοι, αλλ’ αυτοί κυρίως, τότε, τις μέρες του 1986, μόλις είχε πρωτοκυκλοφορήσει ο δίσκος, ΤΟ ΚΕΛΕΜΠΑ, αυτοί τον έβγαλαν στα ερτζιανά, αυτοί, εγώ τουλάχιστον αυτούς άκουσα, κι η Μιχαλίτση, μάλιστα, τον κάλεσε ζωντανά στην εκπομπή της, τον καλλιτέχνη, τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΤΖΑΜΤΖΗ, την Κυριακή, στην εκπομπή της λίγο πριν το μεσημέρι τον κάλεσε, και τον ακούσαμε και τον χαρήκαμε, και χαρήκαμε που τον ακούσαμε με την κιθάρα και τη φυσαρμόνικά του, ως άλλο Dylan, κι ας τον έβριζε τον Dylan κι ας έλεγε ότι «το ‘πε και το ‘παθε ο Ντύλαν, πράγματι αλλάζουν οι καιροί ...», κι ας έβριζε και τον κατ’ ουσίαν Έλληνα Ντύλαν, τον Σαββόπουλο και τους Stones, κι ας έβριζε, γενικώς, τον χαρήκαμε που τα ’λεγε όπως του ’ρχονταν « μωρή κουφάλα, Λίτσα, κι αν πηδιέσαι τι μ’ αυτό …» και «ξεμυαλίζεις τους γέρους και φιλιέσαι με ξένους, μα εμάς μάς αρνιέσαι, μας περνάς για χαμένους».

Κι έλεγε κι άλλα, που εμένα μ’ άρεσαν, που εμάς μας άρεσαν, δεκαπέντε χρόνων, μας άρεσαν, πώς να μην μας άρεσαν ; «αφήνω τα μαλλιά μου μακριά, να τα χαρώ πριν πάω Στρατό» έλεγε, και «αρρωσταίνετε εσείς μα εγώ τρέχω για γιατρό» έλεγε, και «νομίζω πως πρέπει να αράξω λιγάκι, σαν άμαχος στόλος σαν γλυκό ευζωνάκι, πελαργός να το παίξω με το πόδι στην πλάτη …» έλεγε και «ήρθ’ ο καιρός να στο πω γιατί, στ’ αλήθεια, ως εδώ είχα το στόμα κλειστό …» έλεγε, κι έλεγε κι άλλα πολλά, αυτός ο καλλιτέχνης, με στίχους και μουσικές, δικές του, ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΖΑΜΤΖΗΣ, έλεγε, «στα 25 εγώ, στα 16 εσύ, εγώ έχω ιδεολογία πια, μα ιδέες μόνο εσύ …», κι όλα αυτά τα έλεγε στο δίσκο, που μετά τον έγραψα σε κασέτα, στον μοναδικό του δίσκο, ΤΟ ΚΕΛΕΜΠΑ, πράσινο εξώφυλλο, αλλά πιο πολύ μαύρο, αλλά εγώ δεν είχα πικάπ τότε και το έγραψα σε κασέτα, στην Πτολεμαΐδα, την ξένη πόλη, μόνος κι έρημος και ανήσυχος και δεκαπέντε χρόνων …