ΜΕ ΛΕΝΕ NERO WOLFE

Το πρώτο βιβλίο με τον Nero Wolfe

Με λένε Nero Wolfe. Όλη τη μέρα μου στο σπίτι την περνώ, δεν βγαίνω έξω. Στο σπίτι από γκρίζα πέτρα της Δυτικής 35ης οδού. Ναι, ο ιδιωτικός ντεντέκτιβ είμαι, τι μ’ αυτό; Γιατί ν’ αφήσω το θερμοκήπιο με τις ορχιδέες μου; Ποιός μπορεί να τις φροντίσει καλύτερα από μένα (έστω μαζί με τον μόνιμο κηπουρό μου, τον Τέοντορ Χόρστμαν); Μην με κοιτάς με έκπληξη. Για τα έξω έχω τον Archie Goodwin, αυτόν τον δαιμόνιο, όπως λένε, βοηθό μου, τον σαρκαστικό και αγενή, τον ερωτύλο και αυθάδη, τον ριψοκίνδυνο κι αποτελεσματικό, αυτόν που θέλει να γίνει Humphrey Bogart και που, φευ, κάποιες φορές τα καταφέρνει κιόλας. Αυτόν που φτάνει σε σημείο να μου αντιμιλάει, που αφηγείται τις ιστορίες μου – διότι όλες αυτός τις αφηγείται – με περισσή ειρωνεία και απροκάλυπτη έπαρση, που τσακωνόμαστε και δεν μου μιλάει για μέρες, μα που τον εμπιστεύομαι απόλυτα και τον εκτιμώ απεριόριστα κι ας μην το δείχνω, διότι δεν τα δείχνω όλα (και κάνω καλά), αλλά κι εκείνος μ’ αγαπάει διότι, με βρίζει μεν στις αφηγήσεις του, πλην παραδέχεται το μοναδικό μυαλό μου. Άλλωστε, ποτέ δεν του πέρασε απ’ το μυαλό να φύγει από κοντά μου κι ούτε απ’ το δικό μου να τον διώξω. Αλλά όλα αυτά δεν τα ρυθμίζουμε εμείς παρά μόνον ο δημιουργός μας, ο Rex Stout, που τον Archie, το βοηθό μου, τον έκανε πιο νέο και πιο όμορφο από μένα. Ενώ εμένα μ’ έκανε χοντρό, πολύ χοντρό. Κι αγοραφοβικό και φορές ακοινώνητο και μονομανή και στραβόξυλο. Και δεν έχω σωματικές δεξιότητες, εκτός του ότι μαγειρεύω καλά (όταν δεν μαγειρεύει ο μόνιμος μάγειράς μου, ο Φριτς Μπρένερ), δεν ξέρω να οδηγώ, ενώ εκείνος ξέρει, κι έτσι αναγκάζομαι να έχω μεν αυτοκίνητο, δικό μου αυτοκίνητο, αγορασμένο με δικά μου χρήματα, για να μετακινούμαι, όταν κάποιες σπάνιες φορές δεν γίνεται να μην βγω έξω, πλην το οδηγεί εκείνος. Και τον έφτιαξε και Αμερικανό ο πλάστης μας, σαν εκείνον, ενώ εμένα Βαλκάνιο, από το Μαυροβούνιο, που το γνώρισε κατά τη διάρκεια της μακράς διαμονής του στην Ευρώπη. Ωστόσο, ο μεγαλοφυής είμαι εγώ, εγώ που κάθομαι σπίτι μου, στα φαγητά, στις μπύρες και στις ορχιδέες μου, αλλά και στα βιβλία μου που τα διαβάζω μανιωδώς και παράλληλα, τουλάχιστον τέσσερα τη φορά και που, δίχως να κουνήσω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι, οδηγώ τη σκέψη μου στα πιο απίθανα μονοπάτια, στα πιο σκοτεινά δωμάτια, όπου βρίσκω την άκρη του νήματος, την δίνω στον Archie κι αυτός, αντάξιος εκτελεστής των ιδεών μου, μου φέρνει στο πιάτο τα στοιχεία (έστω και αν παρασυρθεί από κάποιο θηλυκό του συρμού) κι έτσι η λύση για μένα, τον Nero Wolfe, τον ξακουστό ντεντέκτιβ, είναι πάντα διαδικαστικό ζήτημα. Και σερβίρω τη λύση στους πελάτες μου απλά κι ανθρώπινα (κι όχι εντυπωσιακά κι επηρμένα, όπως κάποιος Βέλγος ονόματι Ηρακλής Πουαρό, που ευτυχώς ζει και εργάζεται στην Αγγλία). Γι’ αυτό, λοιπόν, εάν έτυχε καμμιά φορά να με δεις έξω, σε κάποιο εστιατόριο, να ξέρεις ότι ήταν πάντα το ίδιο εστιατόριο, το Ρούστερμαν, του φίλου και συμπατριώτη μου Μάρκο Βούκσιτς, του ενός απ’ τους τρεις ανθρώπους που με φώναζαν με το μικρό μου όνομα (και που αν έχεις διαβάσει την περιπέτειά μου στο βιβλίο THE BLACK MOUNTAIN - ε.τ.: Στον ίσκιο του θανάτου – θα διαπιστώσεις ότι, όταν τον δολοφόνησαν, εγώ ο Nero Wolfe, που δεν κουνιέμαι απ’ το σπίτι μου, επέστρεψα στο Μαυροβούνιο για να εκδικηθώ τον θάνατό του). Τώρα όμως θα αποσυρθώ, κι ούτε ο Archie δεν θα με ενοχλήσει. Οι ώρες στο θερμοκήπιό μου είναι ιερές. Εάν ζητάς τις υπηρεσίες μου, μπορείς να απευθυνθείς στον Archie. Εκείνος θα σου κλείσει ένα ραντεβού σε κατάλληλη ώρα, θα σε βάλει να καθίσεις απέναντί μου, στη δερμάτινη κόκκινη πολυθρόνα κι τότε θα δεις και θα θαυμάσεις το μεγαλείο της σκέψης μου, της σκέψης ενός διάσημου και επιτυχημένου ντεντέκτιβ, του Nero Wolfe.

ο Rex Stout