ΣΥΝΕΒΗ … ΣΤΟ FERIALE (Το top ten της Πέμπτης)

Ήταν Πέμπτη, μέρα Πέμπτη (όπως θα ’λεγε κι ο Γιώργος Χρονάς, ο ποιητής). Ή, ακριβέστερα, κάθε Πέμπτη, απ’ τις 19:30 το βράδυ και μετά. Εσύ, βέβαια, δεν πήγαινες τόσο νωρίς. Έφευγες απ’ το γραφείο γύρω στις δέκα, κλείδωνες, κατέβαινες κάτω, έκανες να στρίψεις δεξιά, για το σπίτι, για τη θαλπωρή, την ξεκούραση, κι όλο αριστερά πήγαινες… Κάτι σε τραβούσε, κάτι σε έθελγε, ένας αόρατος μαγνήτης όριζε τα πόδια σου, μια υπόκωφη μελωδία χάιδευε τ’ αυτιά σου κι έτσι, σαν μαγεμένος Οδυσσέας, δεν έκλεινες τ’ αυτιά στις Σειρήνες, πήγαινες αριστερά, κι ακολουθούσες ευθεία πορεία κι όχι δαιδαλώδη, κι ας πήγαινες στον Ίκαρο. Διότι τις Πέμπτες, το γνωρίζετε δα, ο Ίκαρος ήταν αυτός που έβαζε μουσική στο feriale, δηλαδή δεν έβαζε μόνο μουσική, ήχους έβαζε κι ούτε έβαζε πάντα, διότι κάποιες φορές … έβγαζε κι, εν πάση περιπτώσει, πάσης φύσεως ήχους ρύθμιζε …Κι ήταν ωραία, γι’ αυτό άλλωστε πήγαινες, συναντούσες εκεί διάφορους υπέροχους τύπους, άντρες και γυναίκες, άκρως ενδιαφέροντες, απροσδιορίστου ηλικίας, ετερόκλητων γούστων, οξύμωρων συμπεριφορών, ναι, οξύμωρων, τέτοιων που σε τραβούν από μικρό παιδί, που σε δυναστεύουν και σ’ ελευθερώνουν, που σε καταποντίζουν και σε εξυψώνουν, που … σκορπίζουν περισσότερο τις ιδέες μιας ζωής, αυτές που άλλοτε φαντάζουν συμπυκνωμένη γνώση κι άλλοτε αναιμική υποψία.

Σήμερα που μιλάμε, το feriale έκλεισε. Μοιραία, λοιπόν, το παρόν μοιάζει και σαν επικήδειος, αν και ποτέ δεν σου αρέσανε οι επικήδειοι (επειδή, ίσως, από μικρός «χόρτασες» κηδείες …). Γι’ αυτό, ας αναφερθούμε σε ό,τι αγάπησες περισσότερο στο feriale, την ανάμνηση των ανθρώπων που γνώρισες εκεί, τις κουβέντες και τα βλέμματα που ανταλλάξατε, τους ήχους, ναι, τους ήχους που μοιραστήκατε. Και να, οι ήχοι αυτοί, όπως τους άκουσες, όπως τους συγκράτησες κι όπως εντυπώθηκαν μέσα σου και σου θυμίζουν τη μπάρα, το πατάρι, το πεζοδρόμιο, είναι, σε φθίνουσα ταξινόμηση, σαν top-ten, οι ακόλουθοι:

NO 10: «Αλόχα!» (Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης).

Κάθε φορά που κάποιος νέος επισκέπτης (αμφίβολος ή μη, Σωτήρη …) εισερχόταν στον χώρο, ο Ίκαρος δεν παρέλειπε να τον χαιρετήσει με την βροντερή φωνή του. Σιγά-σιγά το κόλλησε και σε σένα! Ο χαιρετισμός αυτός, λοιπόν, «Αλόχα»!, που στη γλώσσα της Πολυνησίας σημαίνει περίπου ό,τι και το δικό μας «χαίρετε» (προτροπή προς χαρά!), διαδόθηκε ευρέως κατά βάσιν στους τακτικούς θαμώνες κι έγινε ένα είδος συνθήματος. Αργότερα ο Ίκαρος αποκάλυψε ότι τον εν λόγω χαιρετισμό χρησιμοποιούσε συχνότατα (και με «ειδική» άρθρωση) ο ποιητής Νίκος Καρούζος!

NO 9: «Because I love you too much, baby» (Elvis Presley).

Το άκουσες για πρώτη φορά στις 19 Νοεμβρίου 2009, στη βραδιά Χρήστου Βακαλόπουλου, από μία εκπομπή του Βακαλόπουλου με τον Μάκη Κοντιζά στην ΕΡΑ 4. Έκτοτε το άκουγες συχνότατα. Και τη βραδιά εκείνη σου θύμιζε, και κάτι άλλο σου θύμιζε, αλλά κυρίως σου θύμιζε την «αγάπη». Κάτι σαν το «ακούω την αγάπη και δεν θυμάμαι τις σκέψεις μου» του Γιάννη Αγγελάκα …

NO 8: «Τα πανεπιστήμια δημιουργούν ειδικότητες κι όχι προσωπικότητες» (Ζωρζ Πιλαλί).

Ναι, «όπως το προέβλεψε εκείνος ο ωραίος, ο επίμονα πάντα περιθωριακός» (κατά τον ποιητή Σωτήρη Κακίση). Κρίμα, Μάκη και Στέφανε που δεν ερχόσασταν να τον ακούτε.

NO 7: «Άμα θ’ αφήσω γένια και μαλλιά» (Τάκης Καρναβάς).

Δημοτικότροπο άσμα σε στυλ «μου παρήγγειλε τα’ αηδόνι». Δεν νομίζω να υπήρξε άλλο μπαρ στην Αθήνα στο οποίο να ακούστηκε το κλαρίνο των τραγουδιών του Καρναβά (και ιδίως μεταξύ τραγουδιών του … Tom Waits και του Bob Dylan!

NO 6: «Μήτσο, Βαντούμ, Μπασλάμ, Αλέξη, Φώτη, Μπάμπη» (Θανάσης Παπακωνσταντίνου και Μάρθα Φριτζήλα).

Όλο τον χρόνο κάλαντα. Για να δηλωθεί πανηγυρικώς ότι «τα γράμματα είναι στο χαρτί κι ο νους μου πέρα τρέχει, πέρα στις νιες, τις όμορφες, πέρα στις μαυρομμάτες …». Για ν’ ακουστούν αγαπημένα ονόματα. Για να ειπωθούν κι άλλα αγαπημένα, παρισταμένων ή μη συμποτών, Ίκαρε, Ελεάννα, Θέμη, Αλεξάνδρα, Δημήτρη, Συνταγματάρχη, Νέστορα, Στέργιο, Λαγέ, Κατερίνα, Παναγιώτη, Σάκη, Κώστα, Σάντυ, Έλενα, Ηλία, Ανέττα, Ξανθή, Σίσσυ …

NO 5: «Και τι δεν κάνω, για να βρεθώ στην αγκαλιά σου, τι δεν κάνω» (Άκης Πάνου).

Τραγουδάει ο Στράτος Διονυσίου. Τραγουδούν κι άλλοι: ο Ίκαρος, ο Φώτης, ο Κώστας, ο Παναγιώτης. Δυνατά, πολύ δυνατά. Η Σάντυ ακούει και γελάει. Ναι, Άκης Πάνου! Για τον Βακαλόπουλο. Εις μνήμην και προς τιμήν.

NO 4: «Stelth» (Χάρης Παπαδόπουλος, Αργύρης Μπακιρτζής, Χειμερινοί κολυμβητές).

Εδώ είναι, λοιπόν, τα μεγάλα ερωτήματα (Τι αξία έχει το διαμάντι, όταν είναι κάρβουνο η ψυχή ;) κι οι μεγάλες απαντήσεις (της μοίρας ήτανε γραφτό μια νύχτα να κατέλθ’ στα κρύα βουνά του Κόσσοβου τ’ αεροπλάνο stelth!).

NO 3: «Dirty old town» (The Pogues, Σπύρος Γκόγκας, Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης).

Το τραγούδι που γουστάρει ν’ ακούει αδιαλείπτως ο μικρός Άγγελος. Διαισθάνεται, βλέπετε, ότι όλοι οι θαμώνες του feriale, τις Πέμπτες, ήμασταν «υπέροχοι μες στην αθωότητά μας, αθώοι μες στην υπεροχή μας», όπως έγραψε κι ο, κατά βάσιν συγγραφέας και κατ' εξαίρεσιν και τραγουδιστής, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης.

NO 2: «Πρέπει να πορευτούμε ήρεμα, νηφάλια και, κυρίως, χωρίς καχύποπτο νου» (Χρήστος Βακαλόπουλος).

Κι όλα αυτά στην εκπομπή «Δεσμώτες του Άγχους» και δη στην «πιο αγχωμένη εκπομπή όλων των εποχών γιατί περιμένει να διακοπεί ανά πάσα στιγμή για τις έκτακτες ειδήσεις».

NO 1: «Όπου Σωτήρης και μάλαμα» (Σωτήρης Κακίσης).

Από εκείνο το παλιό κείμενο, που ο ίδιος ο ποιητής διάβασε μια Δευτέρα στον Μελωδία FM, σ' εκείνο λοιπόν που ο Μίμης Παπαϊωάννου «Έτρεχε να χτυπήσει κεφαλιά στη δική του σέντρα!». Κι έτσι όλοι, μειδιώντας, έστρεφαν την προσοχή τους στο κείμενο, στη φωνή του ποιητή που μιλούσε για «το Παραπάνω, την Υπέρβαση, την ψυχική Γενναιoδωρία, την ψυχική Ανάταση, την Ψυχή», σήμερα που «όλα πια είναι Ακριβώς», «σχεδόν ποτέ Παραπάνω. Σχεδόν ποτέ Αζύγιστα. Σχεδόν ποτέ Επιπλέον». Σε αντίθεση με το τότε, που «οι καρδιές δεν είχαν αντάλλαγμα, όπου Γιώργος, όπου Μίμης, όπου Βασίλης, όπου Σωτήρης, και μάλαμα!». Και, μεταξύ άλλων, φυσικά, κι όπου Ίκαρος …

Αθήνα, 25 Μαρτίου 2010

Φώτης Μπατσίλας

1. Ευχαριστώ τον Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη που μου επέτρεψε να αναδημοσιεύσω τις φωτογραφίες. Σ’ αυτές εικονίζονται ο ίδιος ο συγγραφέας στο έργο του dj, η εικαστικός Ελεάννα Μαρτίνου κι ο μεταφραστής Γιάννης Παπασπύρου.

2. Εδώ και 3 εβδομάδες ο Ίκαρος επιλέγει μουσικές και ήχους εν γένει στο μπαρ Ogi στου Ψυρρή. Σπεύσατε!

3. Το παραπάνω top-ten αντιστοιχεί σ’ ό,τι παρέμεινε μέσα μου πολύ ζωντανό. Δεν περιλήφθηκαν σ’ αυτό, για διάφορους λόγους, ο Tom Waits, ο Bob Dylan, ο Σαββόπουλος, ο Μάρκος, ο Καρούζος και πολλοί άλλοι κι αξιόλογοι. Κάποια άλλη στιγμή, με κάποια άλλη αφορμή. Το ίδιο ισχύει και για τα αφιερώματα (π.χ. «Ο Μάρλοου στη Σόλωνος»)