Σαν τον ναυαγό στο κύμα (ολόκληρος ο Σεφέρης σ' ένα τραγούδι!)

Αξιώθηκα κι εγώ, που λέτε, μια φορά κι έναν καιρό, να έχω μια γυναίκα της προκοπής: με όμορφο πρόσωπο, κανονικό ανάστημα, ωραίο στήθος, σχεδόν αδύνατη, έξυπνη, σπουδαγμένη και, κυρίως, κουλτουριάρα. Ναι, κουλτουριάρα, μη φοβάστε τις λέξεις! Κάτω από Νταλάρα, δεν άκουγε ποτέ! Φυσικά, λάτρευε τον Σπανουδάκη, τον Μαρκόπουλο και τον Χρήστο Θηβαίο. Εκτιμούσε την ερωτική χροιά της φωνής του Πάριου κι αναγνώριζε τις σημαντικές ερμηνευτικές ικανότητες του Ρέμου και του Πασχάλη Τερζή. Κι όπως είναι φυσικό, εκτιμούσε απεριόριστα τη μουσική και τα τραγούδια της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, ερμηνευμένα απ’ την ευαίσθητη φωνή της Νατάσας Θεοδωρίδου. Κι από ξένα ; Τα καλύτερα! Κινηματογραφική μουσική (Vangelis δηλαδή), Brit Pop (αμ πώς!) και, βεβαίως-βεβαίως, κλασσική μουσική (αν και το Τρίτο Πρόγραμμα δεν το έπιανε το ραδιόφωνό της, που είχε μια σχεδόν έμφυτη ροπή προς τον Μελωδία και τον Λάμψη FM). Είδατε; Μην πω για αναγνώσματα και ταινίες. Μερικά θα σας πείσουν: Φράνσις Φορντ Κόπολα, Μπραντ Πίτ, Τομ Κρουζ, Νικόλ Κίντμαν, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ελύτης, Σεφέρης, Καζαντζάκης και (κρατηθείτε!) Κούντερα! Ά΄ Εθνική, δηλαδή! Τώρα, κάποιες παρεκκλίσεις σε Έλλη Κοκκίνου και «Βέρα στο δεξί» δεν μπορούν να χαλάσουν την εικόνα της (κι όποιοι το ισχυρίζονται είναι κακοήθεις και κοινοί συκοφάντες) διότι πρώτα-πρώτα εγένοντο για λόγους σφαιρικής ενημερώσεως κι έπειτα συνιστούσαν εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον, τω όντι, υπέροχο κανόνα. Αυτή η θαυμάσια γυναίκα, λοιπόν, για να μην πω κάτι περισσότερο πομπώδες και φανώ υποκειμενικός (μια και την είχα γκόμενα), κάποια στιγμή, τω καιρώ εκείνω, της μεγάλης λατρείας της για μένα, μου ζήτησε να της γράψω ένα τραγούδι, ένα σοβαρό τραγούδι, όπως μου είπε (κριτικάροντας έτσι, έστω και εμμέσως, την τρέχουσα μουσική παραγωγή της Χώρας), ένα τραγούδι σπουδαίο, σαν τα τραγούδια που γράφονταν τον παλιό καιρό και που «δε βγαίνουν πια σήμερα», ένα τραγούδι που να περιέχει, «αν είναι δυνατόν, ολόκληρο τον Σεφέρη»! (για τέτοια γυναίκα μιλάμε, παιδιά, όχι αστεία).

Μεγάλο το βάρος, ακόμη μεγαλύτερη η ευθύνη, μια και σε στιγμές ερωτικού πάθους της το υποσχέθηκα. Δυσκολεύτηκα πολύ, αλλά στο τέλος τα κατάφερα. Το τραγούδι που έγραψα, ναι, περιείχε «ολόκληρο τον Σεφέρη»! Της το έπαιξα από Λα Μινόρε κι ενθουσιάστηκε (είν’ αλήθεια πως έμοιαζε με σκυλάδικο, όπως είπαν κάποιοι κακοήθεις, αλλά «έμοιαζε» μόνο, δεν ήταν, κι απόδειξη ότι άρεσε τόσο σ’ εκείνη)! Παραλίγο να βάλει τα κλάματα (ήταν και πολύ ευαίσθητη, δεν σας το είπα). Φυσικά, της το αφιέρωσα αποκλειστικά. Όμως αυτό το υπέροχο τραγούδι έμελε να είναι προφητικό για τη σχέση μας … Μια τέτοια γυναίκα, είν’ αλήθεια, ήταν πολύ δύσκολο να μείνει πλάι μου. Ήμουν πολύ λίγος για εκείνη (που, δεν κάνω πλάκα, τον τελευταίο καιρό είχε αρχίσει να διαβάζει και Ίρβιν Γιάλομ). Άνοιξε τα φτερά της και πέταξε. Τώρα περπατάει δίπλα σ’ έναν άντρα αντάξιό της (που εκτός από Νταλάρα ακούει και Χατζηγιάννη και ξέρει απ’ έξω και τρία ποιήματα του Χριστιανόπουλου, όχι σαν εμένα …) και ασφαλώς είναι περήφανη όταν σκέφτεται ότι εξ αιτίας της, με επιθυμία της και για λογαριασμό της, γράφτηκε ένα τραγούδι που περιέχει ολόκληρο τον … Σεφέρη! Ένα τραγούδι για … νόμπελ! Ιδού:

Σαν τον ναυαγό στο κύμα

Μόνο με παράτησες

Και τον όρκο της αγάπης

Εύκολα τον πάτησες.

(Ρεφρέν)

Σε ερωτεύτηκα

Και πίκρες γεύτηκα

Γιατί έπεσα στην ομορφιά σου θύμα

Δεν με αγάπησες

Γι’ αυτό και μ’ άφησες

Μονάχο σαν τον ναυαγό στο κύμα.

Σαν τον ναυαγό στο κύμα

Έχω απογοητευθεί

Την ελπίδα να μου δώσεις

Το μπορείς μόνον εσύ

Σαν τον ναυαγό στο κύμα

Πρόσεξε να μην βρεθείς

Μ’ αν η μοίρα σου σε φέρει

Τότε θα με θυμηθείς.

Αθήνα, 7 Απριλίου 2010

Φώτης Μπατσίλας

Τις φωτογραφίες του Γιώργου Σεφέρη αλίευσα από το διαδίκτυο και συγκεκριμένα από τις διευθύνσεις www.perizitito.gr και www.hidejekyl.blogspot.com κατά σειρά.