Σαν σήμερα, δεκαέξι χρόνια πριν, πέθανε ο Μάνος Χατζιδάκις, ο μεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης κι ένας απ’ τους μεγαλύτερους στον κόσμο. Το oxy-moron, τιμώντας τη μνήμη του, δημοσιεύει σήμερα δύο μικρά διηγήματα του ποιητή Σωτήρη Κακίση από το βιβλίο του «Παραμύθια Σαν Αστεία Άστρα», που κυκλοφόρησε το 1984 ως διπλό βιβλίο μαζί με το μυθιστόρημα του Χρήστου Βακαλόπουλου «Υπόθεση Μπεστ-Σέλλερ». Ο Σωτήρης Κακίσης υπήρξε φίλος του Μάνου Χατζιδάκι και τα κείμενά του είναι (και για τον λόγο τούτο) άκρως ενδιαφέροντα.
Λίγες μέρες πριν τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, στις 3 Ιουνίου 1994, ο Σωτήρης Κακίσης τον συνάντησε τυχαία στην οδό Ραβινέ, στο Κολωνάκι. «Μάνο», του είπε, «σήμερα γίνομαι 40 χρόνων». Κι ο Χατζιδάκις, χαμογελώντας, του είπε: «Να προσέχεις τώρα !»…
Απολαύστε τα κείμενα και τις φωτογραφίες που ευγενώς μου προσέφερε ο ποιητής.
Αθήνα 15 Ιουνίου 2010
Φώτης Μπατσίλας
Ορεστιάδα. Όπως κάνει ένα κραπ ο χάρτης και τα σύνορα και σαν να μπαίνουμε στη Βουλγαρία.
Τώρα τι του ’ρθε του Μάνου Χατζιδάκι και πήγε με τον Σπύρο Σακκά και δώσανε συναυλία στην Ορεστιάδα; Δεν ξέρω τίποτα για τη συναυλία. Μετά όμως τους κάλεσαν στο επίσημο γεύμα που παρευρέθησαν όλες οι Αρχές της πόλεως. Ο νομάρχης Τουπάρεφ, η δασκάλα Πλισέσκαγια, ο δήμαρχος Κύριλοφ, ο μητροπολίτης Ποιμήν, κάνα-δυο οργανωτές, ο ταξίαρχος Περεσόλιν και ο απόστρατος υποστράτηγος Νιεχέτωφ.
Στη μέση του τραπεζιού, αντικρυστά, τοποθετήθηκαν ο Μάνος Χατζιδάκις κι ο τραγουδιστής του. Υπήρξε μια ευφορία γενική, φιλούσε ο δήμαρχος τη δασκάλα στα μάγουλα, λέγανε πράγματα ωραία και τοπικά.
Εκεί που αφεθήκανε Χατζιδάκις και Σακκάς και τρώγανε, ξαφνικά ξυπνήσανε στη μέση ενός τρομακτικού καυγά. Τσακωνόντουσαν οι πάντες με τους πάντες για κάποιο άγνωστο θέμα, η δασκάλα έλεγε στον δήμαρχο: «Πριν με φιλούσατε», ο δήμαρχος έλεγε, «Δεν φιλούσα εσένα, την Παιδεία φιλούσα στο πρόσωπό σου». Ο καυγάς μεγάλωνε.
Πάλι ξαφνικά πήρε το λόγο ο ταξίαρχος Περεσόλιν και είπε: «Όταν στα Στρατιωτικά Γυμνάσια επικρατήσει αταξία, ρίπτεται μία φωτοβολίς και διαλύονται όλοι. Θα σηκώσω λοιπόν το χέρι μου, θα κάνω ότι ρίχνω μία φωτοβολίδα και θα διαλυθούμε αμέσως».
Σήκωσε το χέρι του, έκανε με το στόμα ποπ και πεταχτήκανε όλοι απάνω και εξαφανιστήκανε. Ο Μάνος Χατζιδάκις έμεινε και κοιταζότανε με τον Σπύρο Σακκά του εκεί που κάνει ποπ και κρακ ο χάρτης.
Ένα λαμπάκι.
Κάτι παιχνίδια που παίζει μερικές φορές η πόλη.
Πάλι ο Μάνος Χατζιδάκις. Ήτανε στο δωμάτιό του κι έγραφε μουσική. Απαλή μουσική και το τηλέφωνο ήταν έτσι φτιαγμένο, να μην χτυπάει να τον διακόπτει αλλά ν’ ανάβει ένα λαμπάκι πάνω του, και το δωμάτιο ήταν προς το ροζ χωμένο μέσα σ’ εκείνη την ηρεμία του Χάρτινο το Φεγγαράκι ίσως. Έξω ήτανε βράδυ.
Μια στιγμή που σήκωσε τα μάτια και κοίταξε έξω απ’ το παράθυρο ο Μάνος Χατζιδάκις, ένας καταματωμένος άνθρωπος πέρασε μπροστά απ’ το παράθυρο κρατώντας ένα μαχαίρι και καρφώθηκε στον ακάλυπτο χώρο.
Στον έκτο όροφο, πέντε δηλαδή ορόφους πιο πάνω, είχε γίνει ο φόνος της Γουλανδρή –θυμόμαστε, μεγάλο θέμα στις εφημερίδες– κι αυτός ήταν ο Άραβας που είχε πέσει ή τον είχανε ρίξει άλλοι Άραβες.
Η πόλη είναι πολύ παιχνιδιάρα. Το ροζ το κάνει κόκκινο.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΚίΣΗΣ
( «Παραμύθια Σαν Αστεία Άστρα», Καστανιώτης 1984, Ερατώ 1989, με 4 σχέδια του Νίκου Χουλιαρά)
Υ.Γ. Στις φωτογραφίες, κατά σειρά: 1. Νίκος Γκάτσος, Μάνος Χατζιδάκις, 2. Ο ζωγράφος και δημιουργός πολλών εξωφύλλων του Χατζιδάκι Γιώργος Σταθόπουλος στο διαμέρισμα της Ρηγίλλης (ανέκδοτη φωτογραφία του Σωτήρη Κακίση), 3. Χριστουγεννιάτικες ευχές του Μάνου Χατζιδάκι στον Σωτήρη Κακίση το 1979.
Εξαιρετικό το αφιέρωμα, ολοζώντανα τα κείμενα, για μία τόσο ακριβή απουσία. Ευχαριστούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή