ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΓΩΝΕΣ (JUNO AND THE PAYCOCK – ALFRED HITCHCOCK)

Είπα σήμερα να γράψω για τους Αγώνες, όχι γι’ αυτούς που γράφω συνήθως, τους ποδοσφαιρικούς δηλαδή, αλλά για τους άλλους τους Αγώνες, τους μεγάλους και σπουδαίους, τους λεγόμενους Εθνικούς ή Κοινωνικούς, εκείνους για τους οποίους δεν θυσιάζεις μόνο λίγο χρόνο ή/και λίγο χρήμα, αλλά πιο σημαντικά πράγματα, από την οικονομική και κοινωνική υπόστασή σου, μέχρι και αυτήν ακόμα την ύπαρξή σου. Κι είναι οι θυσίες σ’ αυτούς τους Αγώνες, δυστυχώς, οριστικές…

Ενώ αυτά σκεφτόμουν, θυμήθηκα μία απ’ τις χειρότερες, καθώς λένε οι ειδικοί, ταινίες του Χίτσκοκ, που για μένα όμως δεν είναι ούτε κακή, ούτε μέτρια, καλή είναι, για να μην πω πολύ καλή. Για το Juno and the Paycock μιλώ, μια ταινία – κινηματογραφημένο θέατρο, από το θεατρικό του Sean O’ Easy, της ομιλούσας αγγλικής περιόδου του Χίτσκοκ, που είναι ένα οικογενειακό δράμα με φόντο τον Ιρλανδικό Αγώνα. Η ιστορία έχει ως εξής: ένας φυγόπονος και μυθομανής άντρας (ο κάπταιν Μπόυλ, τον οποίο υποδύεται έξοχα ο Edward Chapman) πληροφορείται από κάποιον δικηγόρο ότι κληρονόμησε ένα πολύ μεγάλο ποσό. Πριν καν εισπράξει την κληρονομιά, επιδίδεται σε σπατάλες με δανεικά, ενώ τόσο εκείνος όσο και τα λοιπά μέλη της οικογενείας του (σύζυγος, κόρη και γιός) ονειρεύονται μια άλλη ζωή: ο άντρας μια ζωή χωρίς δουλειές, η γυναίκα του μια ζωή ξεκούραστη, η κόρη του τον γάμο με τον δικηγόρο που τους πληροφόρησε για την κληρονομιά κι ο γιος (κουρασμένος, απογοητευμένος και σακάτης απ’ τον Αγώνα) μια άλλη γενικώς ζωή, σ’ έναν άλλο τόπο, όπου δεν θα τους ξέρει κανείς. Δυστυχώς όμως, τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα σχεδιάζουν οι άνθρωποι: η κληρονομιά αποδείχτηκε φιάσκο κι η οικογένεια, υπερχρεωμένη πια, καταστρέφεται. Οι πιστωτές τους τούς αδειάζουν το σπίτι κι αυτοί μένουν πλέον χωρίς όνειρα, αλλά και χωρίς ελπίδα. Ο άντρας, δήθεν υπερφίαλος και δυνατός ακόμη, επιστρέφει στα καταγώγια του παρελθόντος για να ξοδέψει τις τελευταίες του δεκάρες και να μεθύσει, η γυναίκα προσεύχεται στην Παναγιά και ζητάει συγχώρεση, η κόρη, τραγική φιγούρα, έγκυος και εγκαταλελειμμένη από τον μνηστήρα της, δεν ξέρει τι να κάνει, κι ο γιός, ο πάλαι ποτέ αγωνιστής της Ανεξαρτησίας, αυτός που πίστευε ότι έκανε αρκετά για την Ιρλανδία, διότι έχασε το χέρι του και δεν μπορούσε καν να περπατήσει, αυτός ο ίδιος διαπίστωσε ότι «κανείς δεν κάνει αρκετά για την Ιρλανδία», για την Πατρίδα και τον Αγώνα, και, αρνούμενος να κάνει κι άλλα, σκοτώνεται από τους πρώην συντρόφους του ως προδότης. Διότι όλοι οι Αγώνες «θέλουν» τους προδότες τους, τους προβοκάτορές τους, τους συμβιβασμένους. Δίχως αυτούς, λες και καμμιά θυσία δεν πρόκειται να πιάσει τόπο, κανείς Αγώνας δεν θα δικαιωθεί.

Είπα σήμερα να γράψω για τους μεγάλους Αγώνες, μα πάλι στους Μικρούς θα μείνω, πάλι μ’ αυτούς θα «πορευθώ»…

Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου 2010

Φώτης Μπατσίλας

Υ.Γ. Στις φωτογραφίες, κατά σειρά: 1. Ο μαιτρ Alfred Hitchcock, 2. Αφίσα της ταινίας Juno and the Paycock (1930), 3. Ο εξαιρετικός Edward Chapman στο ρόλο του κάπταιν Μπόυλ, και 4. Ο John Laurie στο ρόλο του γιού, του Τζώννυ Μπόυλ.