Τα Σκυλιά της Ασκληπιού

Τα σκυλιά της Ασκληπιού
μου είπαν πως σε είδανε.
Απ’ το ανελέητο κυνηγητό μιας εξάτμισης
κι ύστερα ενός ανυποψίαστου πεινασμένου,
απ’ το Προδόρπιο ως τη Ρήγα Φεραίου,
κάπου εκεί, υποθέτω,
σε είδανε
(σε κάποια βιτρίνα, με παπούτσια πιθανώς, της Πολιτείας ίσως).
Εγώ δεν ήμουν εκεί.

Τα σκυλιά της Ασκληπιού
στον κήπο του Πνευματικού Κέντρου
ή από τον Σάκκουλα ως τους Κόκκους το πολύ,
διακόσια μέτρα πάνω-κάτω,
πως σε είδανε μου είπαν.
Ντελικάτη, απρόσιτη, μα ένοχη,
με φόβο μη σε δουν,
μη σε δω, ίσως,
κι έπαψαν να γαυγίζουν
μην κι άλλο σε φοβίσουν.
Εγώ δεν ήμουν πια εκεί.

Τα σκυλιά της Ασκληπιού,
τ’ αδέσποτα πια,
με τα λουράκια στο λαιμό,
τα παρατημένα δηλαδή,
στάση λεωφορείων μπλε,
παλιό Διάνα και παλιό Feriale,
φοβερά και φοβισμένα,
φοβισμένα φοβερά,
πως σε είδανε μου είπαν,
μα εγώ εκεί δεν ήμουν,
εγώ ποτέ δεν ήμουν εκεί, τελικά.

Αθήνα, 10 Ιουνίου 2011

Φώτης Μπατσίλας

Υ.Γ.: Γράφτηκε αρχικά τον Ιούνιο του 2005, τέτοιες μέρες, κι έλαβε την σημερινή (και τελική;) μορφή ένα Σάββατο βράδυ του φετεινού Φλεβάρη, γυρνώντας με τα πόδια από ένα μπαρ της Κολοκοτρώνη.