Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Ας Την Κρίνει ο Θεός (Leave Her to Heaven, 1945)



Leave Her to Heaven ή Ας Την Κρίνει ο Θεός. Είναι μια ταινία με την Gene Tierney (1920-1991), κι όταν μιλάμε για ταινία της Gene Tierney, συνήθως αφήνουμε την ταινία και μένουμε στην ηθοποιό, μια απ’ τις πιο όμορφες ηθοποιούς όλων των εποχών. Διότι η Tierney είναι ένα εκρηκτικό μείγμα όλων των εκπάγλου καλλονής ηθοποιών του παλιού Χόλλυγουντ, κάτι μεταξύ Marilyn Monroe, Rita Hayworth και Lauren Bacall. Μιλώντας γι’ αυτήν την γυναίκα το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι αυτό που λέει ο πρωταγωνιστής της, ο Cornel Wilde (1912-1989), σ’ αυτήν την ταινία του John M. Stahl (1886-1950), ότι δηλαδή «οποιαδήποτε ομοιότητα με κολακευτικά λόγια είναι απλή σύμπτωση»!

Θα μιλήσω όμως και για την ταινία αυτού του άγνωστου στην Ελλάδα σήμερα σκηνοθέτη, σε σενάριο βασισμένο σε μια νουβέλα του Ben Ames Williams (1889-1953), μια ταινία που δίχως να είναι τίποτα περισσότερο από ένα τυπικό μελόδραμα και, κυρίως, δίχως να πραγματεύεται τη ζωή μια μοιραίας γυναίκας, αναδεικνύει πλήρως το ταλέντο και μεγαλείο της Tierney: ναι, η Gene Tierney δεν υποδύεται την θελκτική γυναίκα, δεν είναι απλώς το αντικείμενο του πόθου για κάθε άντρα αλλά, παρά την αδιαμφισβήτητη ομορφιά της, κατορθώνει και γίνεται αντιπαθητική κι εκνευριστική υποδυόμενη μια ζηλιάρα και άνευ ορίων εγωπαθή σύζυγο. Ας δούμε λίγο το story της ταινίας:

Ο Ρίτσαρντ Χάρλαντ (Wilde), ένας πετυχημένος συγγραφέας και η Έλεν (Tierney) γνωρίζονται σ’ ένα τραίνο, στο ταξίδι τους για μια έπαυλη, όπου θα τους φιλοξενήσει ένας κοινός φίλος. Ο συγγραφέας δείχνει ενδιαφέρον για την Έλεν, διστάζει όμως να προχωρήσει διότι εκείνη είναι αρραβωνιασμένη μ’ έναν νέο κι ανερχόμενο πολιτικό. Η ίδια η Έλεν όμως «χαλάει» τον αρραβώνα της από τηλεφώνου, κι όταν ο αρραβωνιαστικός της σπεύδει στην έπαυλη για να ζητήσει εξηγήσεις, εκείνη εκπλήσσει τους πάντες δηλώνοντάς τους ότι …θα παντρευτεί τον συγγραφέα! Αυτός δέχεται (φυσικά) κι αυτή του δηλώνει ότι δεν θα τον αφήσει «ποτέ, ποτέ, ποτέ…», δήλωση εξόχως σημαντική, που θα την επαναλάβει προς το τέλος της ταινίας. Μετά απ’ αυτό παντρεύονται κι είναι πολύ ευτυχισμένοι, πλην η Έλεν δεν αντέχει τρίτους στη ζωή τους. Έτσι, όταν επιστρέφουν στο «Back of the Moon», το ράντζο του συγγραφέα δίπλα σε μια λίμνη, αρχικά απομακρύνει τους επισκέπτες – συγγενείς της, διώχνει τον ξυλοκόπο – φίλο του άντρα της και, εν συνεχεία, αφήνει να πνιγεί αβοήθητος ο πολυαγαπημένος αδελφός του συζύγου, ο Ντάνι (που ήταν, μάλιστα, σακάτης), αν και θα μπορούσε εύκολα να τον γλιτώσει. Αργότερα, δεν διστάζει να σκηνοθετήσει ατύχημα – πτώση της από τις σκάλες του σπιτιού τους προκειμένου να «χάσει» το παιδί που κυοφορούσε διότι… την εξανάγκαζε να μένει στο κρεββάτι κι ανησυχούσε για το που βρίσκεται ο άντρας της! Η ζήλεια την έχει πλέον κυριεύσει ολοκληρωτικά. Όταν εκδίδεται ένα καινούριο βιβλίο του Ντην, που αυτός το αφιερώνει στην υιοθετημένη αδελφή της Έλεν, τη Ρουθ (Jeanne Crain, 1925-2003), η Έλεν σ’ ένα ξέσπασμα ομολογεί τα εγκλήματά της στο σύζυγό της, ο οποίος, απολύτως φυσιολογικά, φεύγει, την εγκαταλείπει. Η Έλεν δεν αντέχει την εξέλιξη αυτή και αυτοκτονεί, αφού προηγουμένως σκηνοθετεί την ενοχή της Ρουθ, χρησιμοποιώντας τον πρώην αρραβωνιαστικό της, που είχε γίνει εισαγγελέας. Στη δίκη η Ρουθ αθωώνεται, ο συγγραφέας όμως καταδικάζεται για «απόκρυψη στοιχείων» και φυλακίζεται για 2 χρόνια. Όταν αποφυλακίζεται, τον περιμένει η Ρουθ. Για πρώτη φορά η Έλεν, που λίγο πριν πεθάνει πίστεψε, και δήλωσε στον άντρα της «δεν θα σε αφήσω ποτέ να φύγεις», έχασε το παιχνίδι, δεν ήρθε πρώτη…


Η ζήλεια κι η εγωπάθεια, λοιπόν, ο απόλυτος συνδυασμός των εξημμένων παθών, που χαρίζουν φορές μοναδικές στιγμές, που δίδουν νίκες και πρωτιές, αλλά που οδηγούν ευχερέστατα και στο έγκλημα, όπως στην περίπτωση της Έλεν. Δεν δικαιολογούν, βέβαια, τις συμπεριφορές, μπορούν όμως να τις εξηγήσουν μια χαρά. Κι αν τα «εγκλήματα ζήλειας» της Έλεν έμειναν τύποις ατιμώρητα (διότι η ζήλεια είναι τιμωρία από μόνη της), ας την κρίνει ο Θεός! Μόνο που και αυτή η φράση (η έκφραση, καλύτερα), ενέχει ήδη την κρίση, την ανθρώπινη κρίση, τη συμβατική, την όχι και τόσο (κι όχι πάντα) δίκαιη κρίση, δηλαδή…




Αθήνα, 21 Ιουνίου 2011



Φώτης Μπατσίλας



Υ.Γ.: Στις φωτογραφίες: η αφίσα της ταινίας, η ασυναγώνιστη Gene Tierney, ο Cornel Wilde με την Jeanne Crain κι ο σκηνοθέτης John M. Stahl.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου