Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

ΤΣΙΜΑ-ΤΣΙΜΑ … (ΝΕΟ)ΑΣΤΕΓΟΙ!



ΤΣΙΜΑ-ΤΣΙΜΑ … (ΝΕΟ)ΑΣΤΕΓΟΙ!

Αν σας έλεγαν ότι, χάνοντας σήμερα τη δουλειά σας, σε χρονικό διάστημα 18 μηνών από σήμερα θα χάνατε κι όλα τα υπόλοιπα δεδομένα της σημερινής σας ζωής και θα καταντούσατε άστεγος, τι θα κάνατε, αλήθεια; Θα αντιμιλούσατε στ’ αφεντικό σας; Θα «κατεβαίνατε» στις πανεργατικές απεργίες; Πολλώ μάλλον, θα αντιδρούσατε σε μια «μικρή» μείωση του μισθού σας; Θα δεχόσασταν, εν ολίγοις, στο όνομα των κεκτημένων και της εργασιακής δικαιοσύνης, να διακυβευθεί η σημερινή σας εγασιακή «ασφάλεια»; Δεν το νομίζω. Όλ’ αυτά όμως, η διλημματική αυτή κατάσταση δηλαδή, ισχύουν υπό τον όρο του «αν». Διότι αν αυτό το «αν» δεν ήταν αληθές, τότε η απάντηση στα ανωτέρω ερωτήματα θα ήταν σαφώς διαφορετική. Με λίγα λόγια, όσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος της φτώχειας, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος της «αντίδρασης» για τον έστω στοιχειωδώς «βολεμένο», και αντιστρόφως, είναι βέβαιη η αντίδραση όταν οι πιθανότητες να χάσει την ασφάλειά του είναι μεγαλύτερες ή τουλάχιστον ίσες με τις αντίστοιχες να κερδίσει αυτά που διεκδικεί.

Έτσι, η ουσία της όλης σκέψης επιστρέφει στην αρχική υπόθεση, σ’ εκείνο το αρχικό «αν», και μένει να διερευνηθεί ο πραγματικός κίνδυνος να καταστεί κανείς σήμερα φτωχός σε βαθμό να καταντήσει άστεγος και μάλιστα μέσα σε 18 μήνες απ’ την ημέρα που θ’ χάσει τη δουλειά του. Το θέμα διερεύνησε πριν από καμιά δεκαριά μέρες ο «μπαρουτοκαπνισμένος» κι «αριστερός» δημοσιογράφος του μεγαλύτερου ελληνικού ειδησεογραφικού τηλεοπτικού σταθμού (του MEGA CHANNEL) στην εκπομπή του με τον λιτό τίτλο «ΕΡΕΥΝΑ», κι έδωσε την ακόλουθη απάντηση: ναι, ο κίνδυνος, αν χάσει κανείς σήμερα τη δουλειά του, να καταντήσει σε 18 μόλις μήνες νέο-άστεγος είναι όχι μόνο υπαρκτός, όχι μόνο τεράστιος αλλά κάτι παραπάνω από βέβαιος! («Γι’ αυτό καθίστε στ’ αυγά σας κι αφήστε στην άκρη κάθε είδους διεκδίκηση, κάθε αντίδραση» – αυτό δεν το είπε η εκπομπή του έγκριτου δημοσιογράφου αλλά, συγχωρήστε με, δεν ξέρω για ποιο λόγο, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό και πήρα, Θεέ μου, μια τρομάρα…).

Ο Παύλος Τσίμας, λοιπόν, ερευνώντας (προφανώς επισταμένως, όπως άλλωστε κάνει πάντα, και ως ειδικός στα θέματα της οικονομικής κρίσης, αφού προ ολίγου καιρού εξέδωσε το βιβλίο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Το Ημερολόγιο της Κρίσης"), ανακάλυψε κάποιον νεαρό ονόματι Πέτρο, ο οποίος εργαζόταν μόλις ΠΡΟ 18 ΜΗΝΩΝ ως σεφ σε κάποιο εστιατόριο, όταν αίφνης απολύθηκε. Αναζήτησε αλλού εργασία, αλλ’ εις μάτην. Κανείς δεν του έδινε δουλειά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Όλοι του έκλειναν την πόρτα κι αυτός, ο δυστυχής απολυμένος, που είχε πάρει δάνειο από κάποια τράπεζα για αγορά κατοικίας, δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, έχασε το σπίτι του σε πλειστηριασμό και, αφού φιλοξενήθηκε 2-3 μήνες από κάποιους φίλους, κατάντησε -φεύ!- άστεγος, προσθέτοντας τον εαυτό του στη νέα κοινωνική ομάδα των «νέο-αστέγων». (Για το σκηνοθετικό μέρος του «ρεπορτάζ» να σημειώσω ότι ο δημοσιογράφος δεν περιορίσθηκε σε απλή καταγραφή και παρουσίαση του γεγονότος, αλλά φρόντισε να το «ντύσει» με κάποια… ροκ μπαλλάντα, διαπεραστικά συγκλονιστική μουσική δηλαδή, και με πολλά γκρο πλάνα, ώστε το μήνυμα του «ρεπορτάζ» να περάσει καλύτερα κι ευκολότερα στον θεατή).

Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω άλλο, είχα συγκλονισθεί. Αν και ήταν αργά, τηλεφώνησα στον εργοδότη μου, στο κινητό του τηλέφωνο. «-Τι θες, ρε μαλακισμένο, τέτοια ώρα;», μου απάντησε (δικαίως, ο άνθρωπος). «-Αφεντικό», είπα δειλά, «σας πήρα να σας πω ότι φέτος δεν θέλω δώρο Χριστουγέννων…». «-Και ποιος σου είπε ότι θα σου ’δινα, ρε κόπανε;», φώναξε αυτός και το ’κλεισε. Την άλλη μέρα, κι ενώ -απολύτως φυσιολογικά- δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα, πήρα τη μεγάλη απόφαση να το παλέψω, να μην αφήσω τα πράγματα στην τύχη, να ορίσω εγώ την τύχη μου, να προσπαθήσω να αποφύγω να καταντήσω κι εγώ «νέο-άστεγος»: χτύπησα την πόρτα του αφεντικού και του πρότεινα οικιοθελώς… μείωση των αποδοχών μου κατά 35%! Το αφεντικό μου… επιφυλάχθηκε να απαντήσει, αλλά, αν κρίνω από το ύφος του, μάλλον θα αποδεχθεί την πρότασή μου (το πολύ να αντιπροτείνει 40-45% μείωση, σιγά τη διαφορά δηλαδή). Φυσικά, έκλεισα τα αυτιά μου σ’ όσα μου είπε, σε αυστηρό μάλιστα τόνο, ένας φίλος μου δικηγόρος, ο οποίος μου δήλωσε «ρητώς και κατηγορηματικώς» (όπως λένε οι δικηγόροι) ότι το ρεπορτάζ του Τσίμα ήταν προβοκατόρικο, ότι τα τελευταία 2 χρόνια έχουν ανασταλεί όλοι οι πλειστηριασμοί των τραπεζών για χρέη έως 200.000 ευρώ κι ότι, εν πάση περιπτώσει, ο χρόνος των 18 μηνών από της απολύσεως και της παύσης εξυπηρέτησης του στεγαστικού δανείου είναι πολύ λίγος για να οδηγήσει σε πλειστηριασμό και να χάσει κανείς το σπίτι του. Δεν τον πίστεψα, βέβαια, κι ας έδειχνε ότι ήξερε τι έλεγε! Ήξερα, βλέπετε, κι εγώ ότι ο εν λόγω δικηγόρος είναι αναγνώστης του μπλόγκερ Πιτσιρίκου και, ως εκ τούτου, μιλάει με εμπάθεια για τον Παύλο Τσίμα (στο παρελθόν, μάλιστα, μου είχε αναφέρει το σύνθημα «το πάθος για το χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα», καταλαβαίνετε)… Διότι, φίλοι μου, ένας δικηγόρος μπορεί να λέει ψέματα ή να κάνει λάθος, ο Παύλος Τσίμας όμως ποτέ!!!


Αθήνα, 19 Δεκεμβρίου 2011


Φώτης Μπατσίλας

4 σχόλια:

  1. "ΟΛΟΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΜΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ...." οπως λεει και μια "ροκ" μπαλλαντα.......Η.Β

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι όμως, φίλτατε Η.Β., δεν λέει ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ το τραγούδι. ΚΑΡΓΙΟΛΗΔΕΣ, λέει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε λίγο ο φίλος σου ο δικηγόρος θα μάς πει ότι η κυκλοφορία του βιβλίου στην προεορταστική περίοδο του Νοεμβρίου δεν είναι μια απλή και αθώα σύμπτωση, αλλά κρύβει υστεροβουλία που αποσκοπεί στις πωλήσεις. Η εμπάθεια είναι κακός σύμβουλος και παρασύρει σε κακία. Θα μού πεις δικηγόρος είναι τι να περιμένεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή