Είμαστε Όλοι Σινεφίλ! – Μέρος 2, Μανία (1985, Γιώργος Πανουσόπουλος)

Είμαστε Όλοι Σινεφίλ! – Μέρος 2, Μανία (1985, Γιώργος Πανουσόπουλος)

Το oxy-moron συμπληρώνει σήμερα 100 αναρτήσεις! Το γιορτάζουμε, λοιπόν, με μια ιδιαίτερη ταινία του κορυφαίου Έλληνα σκηνοθέτη, του αγαπημένου μου Γιώργου Πανουσόπουλου. Εύχομαι (κι ελπίζω) και η 200η ανάρτηση να αναφέρεται δικιά του ταινία (και μάλιστα καινούργια!). Οι φωτογραφίες της ανάρτησης ανήκουν στον φίλο ποιητή Σωτήρη Κακίση, με την άδεια του οποίου δημοσιεύονται εδώ. Για άλλη μια φορά το oxy-moron τον ευχαριστεί δημόσια (και επετειακά) για την πολύτιμη αρωγή που αφειδώς κι αφιλοκερδώς προσφέρει σχεδόν απ’ το ξεκίνημα του μπλογκ.

Μανία, 1985, σε σκηνοθεσία Γιώργου Πανουσόπουλου,

με τους Alessandra Vanzi και Άρη Ρέτσο.

Μ’ έχει πιάσει, τελευταία, μια μανία με τον Γιώργο Πανουσόπουλο. Με τις ταινίες του δηλαδή. Μανία… Το χρώμα της Μανίας είναι κόκκινο. Σαν αίμα. Σαν ψέμα. Όπως η ζωή της πρωταγωνίστριας, της Ζωής (Alessandra Vanzi), ένα επιτυχημένο ψέμα. Στέλεχος μιας πολυεθνικής εταιρείας πληροφορικής, σύζυγος και μητέρα, την επιλέγουν για μετεκπαίδευση στην Αμερική. Ορθολογίστρια ώς εκεί που δεν παίρνει, τέρας λογικής, μυαλό τετράγωνο, «μαλώνει» κόρη και μητέρα που αγοράζουν κεριά για τη γιορτή της Αναλήψεως. Τότε ακόμη δεν ξέρει… Αργότερα θα γίνει η ίδια «δεν ξέρω»… Αίφνης, λοιπόν, όλα καταρρίπτονται: μια ζεστή μέρα του Ιουνίου, μια περίεργη μέρα κατά τη διάρκεια της οποίας όλα μπορούν να συμβούν, σε μια βόλτα στον Εθνικό Κήπο, βλέπει ένα ζευγάρι να ερωτοτροπεί. Ταυτόχρονα βλέπει κι έναν ηδονοβλεψία κι έτσι, ηδονοβλεψίας κι ίδια, αρχίζει να τρέχει για να ξεφύγει δίχως να ξέρει από τι, δίχως να ξέρει το γιατί. Φοράει γυαλιά, έχει μυωπία, ενώ τρέχει της πέφτουν και σπάνε, τα βλέπει πλέον θολά, κι όμως όλα ξεδιαλύνονται, πότε ήταν θολά;, ένα πολύχρωμο παγώνι, χιλιάδες μάτια, κι ένας άντρας, ένας περίεργος άντρας, σαν τον εργάτη του πάρκου (Άρης Ρέτσος), σαν φιγούρα διονυσιακή, σαν τον ίδιο τον Θεό του Δάσους, τον Πάνα, κι η ίδια «νεράιδα του μεσημεριού», σαγηνεύει τα ζώα, σαγηνεύει τα παιδιά, όλα μπορούν να συμβούν, όλα συμβαίνουν, όλα ξεστρατίζουν, όλοι αναστατώνονται, δεν μπορούν να καταλάβουν τι έγινε, δεν μπορούν να καταλάβουν πώς έγινε, δεν το πιστεύουν, προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν, να φυλακίσουν τα παιδιά και τα ζώα, μα αυτά δεν πιάνονται πια, επηρεασμένα από τη Ζωή, την «μαμά-δεν ξέρω», τρέχουν, πηδάνε σαν κατσίκια, σαν τράγοι, οι Επιθυμίες απελευθερώνονται, ο δημόσιος εγκλεισμός τερματίζεται, ένθεη μανία, πυρετός, γκάιντα και τύμπανα, η τελετή της απελευθέρωσης, «… κι αν είσαι η μανούλα μου, σκύψε και φίλησέ με», η συντεταγμένη κοινωνία αντιδρά, οι Αρχές επιλαμβάνονται, ο Μηνάς, ο σύζυγος (Αντώνης Θεοδωρακόπουλος) παρεμβαίνει, όλα όμως έχουν πάρει τον δρόμο τους, όλα συμβαίνουν, όλα συνέβησαν ήδη: ένα εκτυφλωτικό φως, ένας δυνατός αέρας, κι η Ζωή δεν είναι πια εκεί, έχει αναληφθεί…! Τα άσπρα και τα κόκκινα κεράκια που είχε αγοράσει η κόρη της για τη γιορτή της Αναλήψεως έχουν ήδη ανάψει, ενώ ένας τράγος (ίδιος ο Παν) περιφέρεται εκεί όπου πριν στεκόταν η Ζωή… Το χρώμα της Μανίας είναι, όντως, κόκκινο, κόκκινοι κι οι τίτλοι της ταινίας, κόκκινο και το φόρεμα της Ζωής. Ώς κι η μουσική του Νίκου Ξυδάκη, ανατολίτικη κι απόλυτα ταιριαστή, σου προκαλεί μια διάθεση φυγής, απελευθέρωσης, ενός ταξιδιού προς κάτι νέο, σαν μια αυγή, μια ροδοκόκκινη αυγή…

Αθήνα, 30 Αυγούστου 2012

Φώτης Μπατσίλας