Τα Ραδίκια Ανάποδα...

Γιώργος Γαλίτης, Τα Ραδίκια Ανάποδα

Έχει πλάκα τελικά ο θάνατος… Τόση πλάκα που μπορεί και… να πεθάνεις κι από τα γέλια! Ειδικά όταν αποδίδεται μέσα από 13 επικήδειους-μονόπρακτα σαν αυτούς-αυτά που απαγγέλλει-ερμηνεύει ο Γιώργος Γαλίτης κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Ζίνα (Λ. Αλεξάνδρας 74 -πρώην κινηματογράφος), στις 21:13 ακριβώς (!), σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Κυριακίδη και κείμενα του ίδιου του Γαλίτη.

Η αρχή γίνεται με τον ίδιο τον Χάρο αυτοπροσώπως κι η συνέχεια είναι… εκπληκτική! 13 επικήδειοι, ένας κι ένας, κι η σάτιρα σ’ όλο της το μεγαλείο: απ’ τις αγαθοεργίες μιας πλούσιας χήρας που είναι φειδωλή διότι… δεν θέλει να προκαλεί, έως τις κουλτουριάρικες αναζητήσεις ενός χωριάτη που, σχεδόν αγράμματος, περνάει τις νύχτες με τους ανάλογου πνευματικού επιπέδου φίλους του βλέποντας την Θυσία του Ταρκόφσκι και διαβάζοντας το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν! Μια σάτιρα που δεν αφήνει στο απυρόβλητο ούτε τους ταγούς της ελληνικής κοινωνίας, τον Κλήρο και τον Στρατό, που απαιτούν αυστηρά ήθη αλλά… μόνο για τους άλλους, αλλ’ ούτε και τους πολιτικάντηδες ή τον μικρόκοσμο των ανθρώπων της Τέχνης, την Έπαρση και τον Φθόνο που τους διακατέχει, ή αυτόν ενός μικρολωποδύτη ή ακόμη κι ενός ράπερ, ενός μάγειρα-καρικατούρα μιζέριας (δεεεεν πειράζει…) ή ενός… δημοσίου υπαλλήλου (καταλαβαίνετε τι εννοώ..).

Το χιούμορ του Γαλίτη… θανατηφόρο (!) κι ο ίδιος, ως ηθοποιός, ξεδιπλώνει το τεράστιο ταλέντο του και τις πραγματικά πολύ μεγάλες δυνατότητές του (η αλλαγή και μόνο ενός ρούχου σου δίνει την εντύπωση πως πρόκειται για άλλον ηθοποιό, τόσο πειστικά περνάει από ρόλο σε ρόλο! –κι εδώ πρέπει να δώσουμε τα εύσημα και στην σκηνοθεσία του Κυριακίδη). Η εν γένει παρουσία του ευχάριστη και οι κινήσεις του σώματός του απολύτως εκφραστικές, «συμμορφώνονται» πλήρως στις απαιτήσεις ενός εκάστου τύπου που ο ηθοποιός ενσαρκώνει. Βλέποντας τον Γαλίτη στο συγκεκριμένο έργο να ερμηνεύει αυτά τα 13 μονόπρακτα, σου δημιουργείται η εντύπωση ότι βλέπεις έναν κωμικό ηθοποιό που κινείται μεταξύ του Λαζόπουλου και του Πανούση. Μόνο που, ενώ η ευστροφία του Τζιμάκου υπάρχει στο ακέραιο, λείπει –ευτυχώς- η ευτέλεια του Λαζόπουλου…

Ο Γαλίτης αποδεικνύει με τις ερμηνείες και τα κείμενά του ότι μπορείς να διασκεδάσεις με τον θάνατο δίχως… μακάβρια αστεία, και να ξεσπάσεις σε γέλια δίχως «πορδές» και άλλα κακόγουστα «βοηθήματα». Όσοι δεν είδατε την παράσταση, σπεύσατε και δεν θα χάσετε. Διότι αν δεν δείτε τα ραδίκια ανάποδα, δεν θα μπορέσετε ποτέ να καταλάβετε πόση μα πόση πλάκα έχει η… ζωή! Ζωή σε λόγου σας, λοιπόν, ή όπως λένε οι συντελεστές του έργου, να ζήσουμε να τους θυμόμαστε!

Αθήνα, 18 Δεκεμβρίου 2012

Φώτης Μπατσίλας

Υ.Γ. Οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι του Σωτήρη Κακίση, ενώ τις υπόλοιπες βρήκα στη σελίδα της παράστασης στο facebook.