ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ

Η γενιά μας (σαράντα παρά) δεν έζησε το Πολυτεχνείο, η γενιά μας γιόρτασε το Πολυτεχνείο. Και μέχρι να το γιορτάσει (ειδικά για όσους από εμάς γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην επαρχία), δεν γνώριζε καν για το Πολυτεχνείο. Το γιόρτασε και το έμαθε, το έμαθε γιορτάζοντας ! Θα καταλάβετε, λοιπόν, πολύ καλά τον λόγο για τον οποίο εξοργίζομαι όταν βγαίνουν διάφοροι δημοσιογράφοι και «αναλυτές» (νέα μόδα – ιδιότητα αυτή που προσδίδει κύρος σε σωρεία φελλών που δεν φέρουν καμμία ιδιότητα αλλά πρέπει να νομιμοποιήσουν τον λόγο τους…) και ισχυρίζονται ότι το Πολυτεχνείο δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως γιορτή, ότι δεν πρέπει να κάνουμε «μνημόσυνα», να μην ακούμε τα γνωστά τραγούδια, να μην προσφέρουμε λουλούδια στα θύματα, να μην … κ.λπ. Όχι, κύριοι !!! Η γενιά μας δεν θα ακολουθήσει την προτροπή σας. Η γενιά μας έχει ανάγκη τις γιορτές, έχει ανάγκη τη γιορτή του Πολυτεχνείου. Σήμερα που λίγα πράγματα μας έμειναν για να γιορτάζουμε (και να τα γιορτάζουμε με όλη τη σημασία της λέξης, να αισθανόμαστε ένα είδος χαράς κι έναν θαυμασμό για τους πρωταγωνιστές των γεγονότων που γιορτάζουμε), σήμερα επιβάλλεται να γιορτάσουμε ! Όλα τα υπόλοιπα περί «νεανικής τρέλλας», «παιδικών ονείρων» και «είναι εσωτερική υπόθεση του καθένα», τα ακούω βερεσέ. Δεν είναι εσωτερική υπόθεση κανενός. Για όποιον θέλει να είναι (και να λέγεται) Δημοκράτης το Πολυτεχνείο είναι γιορτή. Για όποιον δεν θέλει, υπάρχουν άλλες λέξεις …

Στις σχολικές γιορτές του Λυκείου, η γιορτή του Πολυτεχνείου ήταν η πιο θεαματική διότι είχαμε και … όργανα. Οργάνωσα και συμμετείχα σε 3 γιορτές, στις αντίστοιχες τάξεις του Λυκείου. Έχω περίεργες μνήμες: Απ’ τη μια ο … φόβος για τις αντιδράσεις όσων αρνούνταν την … ύπαρξη (!) του Πολυτεχνείου κι απ’ την άλλη η περηφάνια που συμμετείχα σ’ αυτή τη γιορτή ! Και, φυσικά, τα τραγούδια !!! Τα τραγούδια του Αγώνα, Τα τραγούδια της φωτιάς !!! Διότι κάθε γιορτή θέλει τα τραγούδια της. Και το Πολυτεχνείο είναι γιορτή !!!