ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ Ή Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΑΪΝΤ ΣΕ ΔΟΚΤΟΡΑ ΤΖΕΚΥΛ

Πρέπει να είσαι ποιητής και να σε λένε Γιώργο Μαρκόπουλο για να μπορέσεις να καταλάβεις τι σήμαινε η φράση του σπορτ-κάστερ Βασίλη Γεωργίου στο κρατικό ραδιόφωνο «ο Αρδίζογλου επελαύνει προς την αντίπαλη εστία». Τότε, απολύτως φυσιολογικά, σχεδόν μοιραία, θα έπαιρνες μια λευκή κόλλα χαρτί και θα έγραφες με στυλό διαρκείας ένα ποίημα υπό τον τίτλο ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΙΚΤΗ ΤΗΣ Α.Ε.Κ. ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟ ΑΡΔΙΖΟΓΛΟΥ, στο οποίο, μεταξύ άλλων, θα ανέφερες:

Ω, δεν ημπορώ να φαντασθώ το γήρας

στα αλογίσια πόδια

του παίκτου Χρήστου Αρδίζογλου.

Δεν ημπορώ να φαντασθώ την ώρα

που τα παπούτσια του θε να κρεμάσει

θα φύγει από τα γήπεδα

θα σταδιοδρομήσει

ως επιχειρηματίας ή χωροφύλαξ έστω …

και στο τέλος:

Τιμή και δόξα

στον παίκτη Χρήστο Αρδίζογλου

Που θα σηκώσει για άλλη μια φορά

τελεσίδικα πια

όπως οι τρελοί

τους επιταφίους των νεκροταφείων

την ασήκωτη μοναξιά μας

και θα φύγει.

Ομοίως, πρέπει να είσαι ποιητής, στιχουργός, δημοσιο-γράφος, μεταφραστής, σεναριογράφος, διανοούμενος εν γένει, και να σε λένε Σωτήρη Κακίση ώστε να μπορέσεις να αντιληφθείς αρχικώς τη μαγεία του ποδοσφαίρου κι ύστερα όλα τα συμπαρομαρτούντα, την αγάπη για μια ομάδα, την ταύτιση με την ομάδα, την εισαγωγή σε μια ομάδα φιλάθλων, τον πόνο και τη θλίψη για την ομάδα, τη στενοχώρια για τον τραυματισμό ενός ποδοσφαιριστή, το άλγος της δίκαιης και την οργή της άδικης ήττας, την παραδοχή της υπεροχής του αντιπάλου, ιδίως δε την «παρ’ όλα αυτά» αγάπη, το δίχως λογική δόσιμο, την άνευ εμφανούς σκοπού συστράτευση! Τότε, πλήρως απενοχοποιημένος απ' το ποδοσφαιρικό σου πάθος, θα ένοιωθες επιτακτική την ανάγκη να πάρεις μολύβι και χαρτί και να γράψεις:

Δεν Θυμάμαι: Δεν ξέρω γιατί είχα συμπαθήσει την ΑΕΚ. Έλεγα κι εγώ μικρός: «ΑΕΚ είμαι. Ένωσις»

Και:

Για όλα τα ωραία. Και για τις ήττες, προπαντός. Για τα κλάματα παντού

Και θα τελείωνες:

Μήπως είναι καλύτερα χωρίς; Χωρίς εξουσία εννοώ.

Και τότε θ’ απαντούσες, θα έπαιρνες βαθιά ανάσα και θ’ απαντούσες, θα θυμόσουν το ένα-δύο του Οκόνσκι με τον Καραγκιοζόπουλο και το γκολ με το εγχειρισμένο πόδι και θ’ απαντούσες, η ξέφρενη κούρσα του Θεού Μαύρου απ’ το κέντρο και το μαγικό τελείωμα θα εμφανιζόταν μπροστά σου σαν όραμα και θ’ απαντούσες, θα έφερνες στο νου σου τα ηρωικά γκολ του Νικολαΐδη του νεώτερου, του αλαζόνα, και θ’ απαντούσες:

Ναι! Καλύτερα χωρίς εξουσία! Καμμιά εξουσία, καμμιά εύνοια, κανένα σπρώξιμο. Δεν θέλουμε ποτέ ξανά πέναλτυ που δεν είναι, κανένα άδικο σφύριγμα, τίποτα! Ας βρεθούμε πίσω στο σκορ, ας χαριστεί στον αντίπαλο γκολ κι ας εκνευριζόμαστε που βλέπουμε τον φαύλο αντίπαλο, αυτόν που εξέθεσε την αντίπαλη ομάδα με το "οφ-σάιτ μαρς" που φυσιολογικά δόθηκε και με άνωθεν παρέμβαση μετετράπη σε γκολ, κι ας εκνευριζόμαστε ακόμα πιο πολύ με την «ουδετερότητα» του γιου του μουσικοσυνθέτη που, ατυχώς για εμάς, επέλεξε να γίνει αθλητικός δημοσιογράφος. Μας αρκούν οι πλαγιοκοπήσεις του Μαντούκα απ’ τα αριστερά και οι γλυκειές του σέντρες, μας φτάνει που και που κανένα φάουλ μεταξύ κέντρου και αντίπαλης περιοχής, αρκεί ν’ αποφασίσει να το εκτελέσει ο Νάτσο Σκόκο (ο Αργεντινός ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ κι ουχί ο κύριος, το όνομα του οποίου φέρει η οδός Σκόκου εις την περιοχήν Κυψέλη της πόλης των Αθηνών…).

[Κατά τα λοιπά, χθες, των Φώτων, οι παίχτες της ΑΕΚ των χιλίων συν ενός προβλημάτων (αυτό της παρατεταμένης διαιτητικής ανυποληψίας), ωσάν καλικάντζαροι, ακολούθησαν τον «αντίστροφο» δρόμο και μεταμορφώθηκαν από Χάιντ σε Τζέκυλ! Σπολλάτη τους!!!]

Αθήνα, 7 Ιανουαρίου 2010

[Οι φωτογραφίες είναι από τα sites www.foreignpress-gr.com και www.aek.com ]