ΝΕΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

1. Πριν λίγο καιρό, ένας φίλος μου απολύθηκε. Τον φώναξαν στο γραφείο του υπεύθυνου, του μίλησαν για κρίση, για προβλήματα, για έλλειψη χρημάτων, τον ευχαρίστησαν, τον έλουσαν με ευχές (διότι ήταν καλός υπάλληλος) και τον ξεπροβόδισαν (μια κι έτσι επιτάσσουν οι καλοί τρόποι). Γυρνώντας στο σπίτι αγόρασε μια εφημερίδα με μικρές αγγελίες. Δεν τη διάβασε ακόμα. Προτίμησε να δει μεσημεριανές εκπομπές της τηλεόρασης για τη Σούλα, τη Ρούλα, την Κούλα και τον Σάκη, τον Μάκη και τον Λάκη. Κοιμήθηκε για λίγο και μετά έβαλε μια ταινία στο DVD. Τη σταμάτησε στη μέση και κάθισε στον υπολογιστή. Μπήκε στο internet και κατέληξε στο facebook. Έμεινε για ώρες. Ήπιε μισό μπουκάλι και ζαλίστηκε. Ξανακοιμήθηκε….

Όταν μου τηλεφώνησε, είχαν περάσει ήδη 10 μέρες. Δε μπορούσα να του μιλήσω και μου θύμωσε. Συναντηθήκαμε τυχαία στο δρόμο. Κρατούσε μια εφημερίδα με αγγελίες πάλι. «Είμαι μεγάλος πια και δεν έχω διάθεση για ψάξιμο. Άσε που όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Δεν θα πάω διακοπές, δεν έχω χρήματα, δεν έχω διάθεση. Γνώρισα πολλές γυναίκες στο internet, όμορφες, ενδιαφέρουσες, αλλά δε συνάντησα καμμία, δεν έχω διάθεση. Να φύγει το καλοκαίρι, να φύγουν όλοι, δεν θέλω κανέναν σας, δεν έχω διάθεση. Το μόνο που θέλω είναι να καταργηθούν οι ειδήσεις και να μην ξανακούσω τη λέξη μνημόνιο», μου είπε. Του είπα ότι πρέπει να παραμείνει ψύχραιμος και του εξέφρασα την κατανόηση και τη συμπάθειά μου. Δε μου είπε τίποτ’ άλλο, απλά με κοίταξε κι έφυγε. Είναι προφανές ότι για πολύ καιρό δε θα ξαναμιλήσουμε.

2. Η κοπέλα, η όμορφη φοιτήτρια που μένει στο απέναντι σπίτι, βγήκε στο μπαλκόνι. Ήταν ξυπόλητη και φορούσε ένα κόκκινο σορτσάκι κι ένα λευκό φανελλάκι. Ήταν κι αχτένιστη. Δε με κοίταξε όπως τις άλλες φορές (μ’ ένα μειδίαμα αθώο και πονηρό μαζί). Σα να μη με είδε καν, σα να μην υπήρχα. Άναψε τσιγάρο και κοίταξε πρώτα το δρόμο και μετά τον ουρανό. Ίσως να περίμενε κάτι, ίσως, πάλι, όχι…

Λίγο μετά, φάνηκε στο δρόμο η άλλη η κοπέλα, η άσχημη, με το μαύρο σκυλί, που το κρατούσε μ’ ένα λουρί. Δε χόρευε πια, όπως παλιά, άφηνε απλώς το σκυλί να τη σέρνει, όπου αυτό ήθελε, στις βρώμικες γωνιές της γειτονιάς…

Είναι μήνας Ιούλιος κι ζέστη είναι τόσο αφόρητη όσο το να βλέπεις νεαρά κορίτσια, όμορφα και άσχημα, να κοιτάζουν δίχως νόημα τον ουρανό και να σέρνονται παραιτημένα στις βρώμικες γωνιές της πόλης …

3. Ήθελα να σου τηλεφωνήσω, να σου πω για τις ταινίες που είδα, για τα κείμενα που έγραψα, για τα βιβλία που διάβασα. Έχουμε καιρό να μιλήσουμε και μου έχεις λείψει. Ίσως θα ήταν καλύτερα να σου πω να συναντηθούμε, σκέφτηκα, να δω το όμορφο χαμόγελό σου, τα γλυκά σου μάτια, τα καστανά μαλλιά σου, να σου χαμογελάσω και ’γω όσο πιο γλυκά μπορώ, να πιούμε ένα ποτό στην υγειά μας, να τα πούμε λίγο, κι ίσως να τολμήσω σου πω πως σε ξέρω λίγο μα σε νοιάζομαι πολύ. Κι ήθελα, ακόμα, να σου γράψω ένα cd με τραγούδια, τραγούδια ανάλαφρα, καλοκαιρινά (ίσως τον «παγωτατζή» των Ρίτσου – Μεντή με τη Γιοβάνα ή την Αφροδίτη, ή ακόμα-ακόμα και το «είσ’ ένας διάβολος» του Γερμανού), να σκάσει το χειλάκι σου, να εκβιάσω κι εγώ έν' αγκάλιασμα, ένα φιλί... Κι ήθελα, τέλος, να σου ζητήσω να με παίρνεις κι εσύ που και που τηλέφωνο, να με ρωτάς τι κάνω, να αισθάνομαι ότι κι εσύ με νοιάζεσαι, έστω και λίγο, κι ότι όλα είναι προσωρινά, όλα θα φτιάξουν, θα ξαναδούμε γελαστούς ανθρώπους, δε θα φοβόμαστε ν’ ακούσουμε ειδήσεις, θα είναι τέλος Ιουλίου κι ο κόσμος θα είναι χαρούμενος που φεύγει για διακοπές, δε θα λέει συνεχώς «δεν έχω διάθεση», όπως εγώ που, εν τέλει, δεν είχα διάθεση, δε βρήκα το κουράγιο και δε σου τηλεφώνησα, δεν έκανα τίποτα απ’ τα παραπάνω…

Αθήνα, 29 Ιουλίου 2010

Φώτης Μπατσίλας