Τα Ημερολόγια του Μουντιάλ (Μέρος ΙV - τελευταίο)

28. ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Δεν μπόρεσε, τελικώς, η «πολυεθνική» Γερμανία να αντεπεξέλθει στην πίεση του να είσαι πίσω στο σκορ. Με το που δέχτηκε το γκολ από τον Πουγιόλ κατέρρευσε. Βέβαια, είναι καλή ομάδα, το σωστό να λέγεται. Δεν είναι όμως η σούπερ ομάδα που έλεγαν όλοι. Ο χρόνος θα δείξει αν άξιζε κάτι παραπάνω. Το ίδιο ισχύει και για τα νέα της αστέρια, τον Μίλλερ και τον Οζίλ.

29. ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ – ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ: Μου άρεσε πολύ η Ουρουγουάη και (λιγότερο) η Παραγουάη. Δε μου άρεσε το «αγγλικό» ποδόσφαιρο της Αγγλίας. Η Αυστραλία και η Αμερική έδειξαν περισσότερο «Άγγλοι» απ’ τους παίχτες του Καπέλο. Για την Βραζιλία τα είπαμε: απογοήτευση. Δε μου άρεσε το ότι η Αργεντινή έβγαλε έπαρση (αν και ήθελα να πάει καλά). Μου άρεσαν ο Φορλάν (φυσικά), οι αντίπαλοι αδερφοί Μπόατεγκ της Γερμανίας και της Γκάνας (άλλο πάλι και τούτο…), ο Σαλτσίδο του Μεξικού (ωχ, συγγνώμη, Αλέκο, «του Μεξικό» ήθελα να πω), ο Γκύαν Ασαμόα της … Γκάνα (έτσι, Αλέκο;), ο Ντόνοβαν κι ο τερματοφύλακας της Νιγηρίας (δεν θυμάμαι τα’ όνομά του) και λιγότερο ο Μίλλερ, ο Οζίλ, ο Πέδρο, ο Καβάνι κι ο Φουτσίλε. Δεν μου άρεσαν ο Μέσι, ο Ρονάλντο (φυσικά), ο Τόρρες, ο Τσαμπαλάλα (τσάμπα … Λάλας!) ο Τζιλμπέρτο Σίλβα, ούτε οι Ινιέστα, Τσάβι, Κλόζε, Σνάιντερ (αυτοί οι τελευταίοι για το «παιχνίδι» τους κι όχι γιατί δεν έπαιξαν «καλά»). Φυσικά (και δυστυχώς) δεν μου άρεσε κανένας Έλληνας παίχτης …

30. ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΔΟΣΕΙΣ: Τα είπα στα προηγούμενα μέρη (όπου μίλησα ειδικώς για τη συμβολή του «κορφαίου» σ’ αυτές). Το μόνο που θέλω να σημειώσω είναι ότι εάν η Διοίκηση της ΕΡΤ (ΝΕΤ και ΕΡΑ-ΣΠΟΡ) στείλει δημοσιογράφο για την περιγραφή του ματς της ερχόμενης Πέμπτης στην Αλβανία (όπου παίζει ο Ολυμπιακός) και δεν αρκεστούν σε περιγραφή του Λιαλιάτση (ή της Καραμανλή, γιατί όχι;) από το στούντιο, θα δικαιούται να «κομπάζει» ότι διαχειρίζεται με τον καλύτερο τρόπο το «κρατικό» χρήμα κι ότι οι περικοπές του Μουντιάλ έπιασαν τόπο (στην Αλβανία ...).

31. ΟΠΑΠ: Πήγα να παίξω στοίχημα και διαπίστωσα ότι η καταλήστευση κι εξόντωση των παιχτών από μέρους του «Οργανισμού» ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Συγκεκριμένα (και για να μην θεωρηθώ συκοφάντης), στο ματς μεταξύ Γερμανίας και Ουρουγουάης ο ΟΠΑΠ είχε μειώσει την απόδοση του σκορ 3-3 (αυτό ήθελα να παίξω) στο μισό (!!!) δίχως ταυτόχρονα να ανεβάσει την απόδοση σε κάποιο άλλο σκορ. Αντιθέτως, είχε μειώσει θεαματικότατα την απόδοση και σε άλλα σκορ! Μ’ αυτόν τον τρόπο το κέρδος του «Οργανισμού» (Οργανισμός κι Ανώνυμη Εταιρεία είναι κάπως ... οξύμωρον, έτσι ;), εκτός από βέβαιο ήταν και ιδιαιτέρως υψηλό (πριν καν αρχίσει το ματς!). Υπενθυμίζω μόνον ότι ο ΟΠΑΠ έχει το μονοπώλιο του τζόγου στην Ελλάδα, ότι κάτι τέτοιο είναι αντίθετο με την ευρωπαϊκή νομοθεσία κι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις γράφουν την ευρωπαϊκή νομοθεσία στα παλιά τους τα παπούτσια. Φυσικά, παραβιάζουν και την ελληνική νομοθεσία διότι η προπεριγραφείσα τακτική συνιστά «κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης», που απαγορεύεται και από το Ελληνικό Δίκαιο. Η πλάκα είναι ότι ακούμε καθημερινά για τον ελεύθερο ανταγωνισμό, τον οποίο μας παρουσιάζουν ως την κορωνίδα κάθε μορφής ανάπτυξης! Κι η μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι, επίσης καθημερινά, όταν η Κυβέρνηση πρέπει να δώσει λόγο για διάφορες «σκληρές» -για κάποιους, έστω- αποφάσεις (π.χ. απελευθέρωση επαγγελμάτων), η δικαιολογία είναι… στάνταρ: «μας υποχρεώνει η ευρωπαϊκή νομοθεσία»!!!

32. ΤΕΛΙΚΟΣ: Πιο σούπα, δεν γινόταν. Απ’ τη μια οι Ολλανδοί να προσπαθούν να «καταστρέψουν» το παιχνίδι (και να τα καταφέρνουν) κι απ’ την άλλη οι Ισπανοί να προσπαθούν να «φτιάξουν» παιχνίδι (και να μην μπορούν διότι, εδώ που τα λέμε, με τσίκι-τσίκι πασούλες στο χώρο του κέντρου και προς τα πίσω παιχνίδι δεν γίνεται). Θα μου πείτε, ο σκοπός (το τρόπαιο) αγιάζει τα μέσα. Θα σας απαντήσω: πρώτον, ο σκοπός δεν αγιάζει, τουλάχιστον πάντα, τα μέσα και δεύτερον, εμένα, το θεατή δηλαδή, τι με νοιάζει ο σκοπός των Ολλανδών και Ισπανών; Εμένα εκείνο που με νοιάζει είναι να δω μπάλλα, θέαμα. Γι’ αυτό ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, επειδή μ’ αρέσει, με ψυχαγωγεί. Και, φυσικά, όταν βλέπω κάτι που δε μ’ αρέσει, το λέω και γκρινιάζω. Διότι το θέαμα που μ’ αρέσει να βλέπω, το ποδόσφαιρο, θέλω να βελτιώνεται κι όχι να καταντάει σαν αυτό του τελικού. Και δεν είναι δυνατόν να βελτιωθεί το θέαμα εάν όλοι κάνουμε αυτό που πρεσβεύουν οι δήθεν ψύχραιμοι, οι δήθεν «αντικειμενικοί», να μην γκρινιάζω συνέχεια και να μην ασχολούμαι με τη διαιτησία και με τους προπονητές, διότι, λένε, αυτό είναι μίζερο. Δεν καταλαβαίνουν, βέβαια, ότι η (κυριολεκτική) μιζέρια είναι "τρώμε" άκριτα κι αδιαμαρτύρητα την όποια «σούπα» μας σερβίρουν, αποδίδοντας το κακό θέαμα στην «τακτική» των προπονητών και στην κρισιμότητα του αγώνα, στο δόγμα πάλι του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δικαιολογώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το κάκιστο θέαμα, το οποίο θυσιάζεται αενάως στο βωμό του αποτελέσματος, του «η ιστορία έγραψε», του «δεν αλλάζει τίποτα πια». Κι όμως, έχω τη γνώμη ότι η κριτική και η διαμαρτυρία μπορούν να βοηθήσουν ώστε ν’ αλλάξουν τα πάντα κι εν προκειμένω, στο ποδόσφαιρο, να βελτιωθεί άρδην το θέαμα και να μην ξαναδούμε ματς σαν αυτά του πρώτου γύρου του Μουντιάλ ή, κυρίως, σαν αυτό του τελικού. Οι θεατές, λοιπόν, μόνο ως θέαμα πρέπει ν’ αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο και, συνεπώς, τόσο η κριτική όσο κι διαμαρτυρία δεν πρέπει να ξενίζουν και να αντιμετωπίζονται ως κάτι ακραίο. Εξ άλλου, αυτό συμβαίνει και με τα λοιπά θεάματα, τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις κ.λπ: ό,τι δεν μας αρέσει το κατακρίνουμε, δεν το ξαναβλέπουμε, τους κακούς τους γιουχάρουμε, δεν τους χειροκροτούμε. Έτσι, για να ξαναγυρίσω στον τελικό, το κακό θέαμα που παρουσίασαν η Ισπανία και η Ολλανδία και, φυσικά, η απαράδεκτη διαιτησία του Γουέμπ, δεν μπορούν να δικαιολογηθούν και να μείνουν ασχολίαστα από το ότι τελικά το τρόπαιο το πήρε η «καλύτερη» ομάδα, η Ισπανία, κι ας έπαιξε όπως έπαιξε (κι ας έγιναν όσα έγιναν από τον διαιτητή) αφού «η κρισιμότητα του αγώνα ήταν μεγάλη» κι «ο διαιτητής προσπάθησε να κρατήσει ισορροπίες». Πρώτα απ’ όλα, όλα τα ματς του Μουντιάλ είναι κρίσιμα (ιδίως απ’ τη φάση των 16 και μετά). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε το θέαμα. Αν σημαίνει αυτό, να μας το πουν να το ξέρουμε απ' την αρχή και να μην περιμένουμε τίποτα. Έπειτα, ο Γουέμπ (ο καλύτερος, κατά τεκμήριο, διαιτητής) δεν επιλέχθηκε για να «κρατήσει ισορροπίες» αλλά για να διευθύνει το παιχνίδι δίκαια, σύμφωνα με τους κανόνες που το διέπουν. Εν τούτοις, ήταν όχι απλά άδικος, αλλά δεν ήξερε τι σφύριζε (εκτός κι αν «ήξερε»…). Από πού ν’ αρχίσω και που να τελειώσω; Από το ότι δεν απέβαλε τον Ντε Γιονγκ για την «άσκηση του καράτε» ή τον Βαν Μπόμελλ που σε όποια φάση εμπλεκόταν έκανε «υποχρεωτικά» σκληρό φάουλ; Από το ότι κακώς απέβαλε τον Χάιτινγκα (που ούτε καν φάουλ δεν έκανε στον «θεατρίνο» κι «ύπουλο» Ινιέστα) και καθόρισε, εν πολλοίς, το ότι δεν είδαμε πέναλτυ; Από το ότι δεν έβγαλε δεύτερες κίτρινες ούτε στον Ρόμπεν ούτε στον Βαν Πέρσι (που συνέχισαν τις φάσεις, παρά το σφύριγμά του); Από το ότι χαρίστηκε και στον Πουγιόλ (στη φάση που κακώς οι Ολλανδοί ζήτησαν πέναλτυ); Από το ότι άφησε τον Ινιέστα και τον Τσάβι σ’ όλο το ματς να του «υποδεικνύουν» συνεχώς να βγάλει κάρτα στους αντιπάλους τους ; Ή από το ότι προειδοποίησε «τρεις φορές για τελευταία φορά» τον Σνάιντερ ότι στο επόμενο σκληρό του φάουλ θα του βγάλει κάρτα; Δεν ξέρω τι άλλο να πω, αλλά αν ο Γουέμπ είναι ο καλύτερος εν ενεργεία διαιτητής, τότε πρέπει να ζητήσουμε … συγγνώμη από τον Δαλούκα, τον Κάκο, τον Σπάθα, τον … Παπουτσέλη κι άλλους εγχώριους φωστήρες του είδους για όσα, κατά καιρούς, τους έχουμε προσάψει …

Θα το ξαναπώ: το ποδόσφαιρο ήταν και πρέπει να παραμείνει θέαμα. Κι επειδή σήμερα, λίγο πολύ, αφ’ ενός μεν οι διαφορές των μεγάλων εθνικών ομάδων δεν είναι τόσο μεγάλες όσο στο παρελθόν, κι αφ’ ετέρου «η τακτική» (που περιορίζει το θέαμα) έχει καταστεί σχεδόν ιερή, η δίκαιη διαιτησία καθίσταται επιτακτικότερη από ποτέ αν θέλουμε να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε το ποδόσφαιρο ως θέαμα (κι όχι ως πεδίο στοιχηματισμού, όπου μόνο το αποτέλεσμα έχει σημασία). Δεν ξέρω αν, εν προκειμένω, τα λάθη των διαιτητών οφείλονται σε ανικανότητα ή σε σκοπιμότητα, πάντως καθόρισαν εν πολλοίς το τελικό αποτέλεσμα (ανεξάρτητα αν η Ισπανία ήταν ή δεν ήταν η καλύτερη ομάδα). Διότι, ακόμη κι όσοι διαφωνούν κάθετα με τα παραπάνω, δεν μπορεί να μην αναγνωρίζουν ότι η Ισπανία, η πρωταθλήτρια κόσμου πλέον, στη φάση των 16 (νοκ-άουτ) κέρδισε την Πορτογαλία με γκολ οφ-σάιντ και στη φάση των 8 (προημιτελικά) κέρδισε την Παραγουάη με 1-0, ενώ προηγουμένως κι ενώ το σκορ ήταν 0-0, δεν μέτρησε κανονικότατο γκολ της αντιπάλου της (κι ας μην ξεχνάμε ότι η πρωταθλήτρια, στο μοναδικό ματς που βρέθηκε πίσω στο σκορ, σ' αυτό με την Ελβετία, έχασε …). Ούτε, βέβαια, ότι κι η έτερη φιναλίστ, η Ολλανδία, κέρδισε την Ουρουγουάη στον ημιτελικό επί της ουσίας με γκολ οφ-σάιντ. Τέλος (οι συμπάθειες δεν κρύβονται …) θα σημειώσω ότι πιθανότατα η παρουσία της Ιταλίας στο Μουντιάλ δεν θα ήταν και τόσο αποτυχημένη, αν ο διαιτητής έκανε ένα μικρό «λάθος» και δεν ακύρωνε ως οφ-σάιντ το ένα από τα δύο γκολ που πέτυχε εναντίον της Σλοβακίας …

33. Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ: Οι δρόμοι της Αθήνας δεν έχουν τόση πολλή κίνηση. Η κρίση μαστίζει τη Χώρα. Η τηλεόραση δείχνει και ειδήσεις. Βγαίνουν ακόμα οι πολιτικές εφημερίδες. Τα μπαρ ανοίγουν απ’ τις εννιά. Κάπου είχα παρατήσει μισοδιαβασμένο ένα μυθιστόρημα. Άνοιξαν τα θερινά! Τι όμορφες γυναίκες κυκλοφορούν … Καλοκαίριασε για τα καλά!

Αθήνα, (Τρίτη και) 13 Ιουλίου 2010

Φώτης Μπατσίλας