ΠΑΡΗΛΘΕΝ ΤΟ ΘΕΡΟΣ

Περί γήρατος

 Παρήλθεν το θέρος. Στις αυλές των πλουσίων
κορώνει ο καπνός των αλιπάστων,
των χοιρινών καθώς τεμαχίζονται στην τάβλα
aκούγονται οι θρήνοι και τα παραμύθια.
Και οι δημόσιοι σκύλοι φοβίζουν τις κυρίες.
Στον στύλο της Ηλεκτρικής Εταιρίας
ανεμίζει ακόμα ματωμένο
το φόρεμα της κατασπαραχθείσης.

Παρήλθεν το θέρος. Αγαπητές μου κυρίες,
αγαπημένες μου φτωχές κυρίες.
Όσοι τ’ αποζητούν
Στην αγκαλιά σας θα βρουν τις γνώριμές του φωταψίες
τα βράδυα με τα γρήγορα πτερά των
τους ψίθυρους μες σε σκουφιά
και παγερές πυτζάμες.

Παρήλθεν το θέρος. Αχ πόσο κοντά
είναι το φθινόπωρο και οι στάλες για την καρδιά.
Για μας κρατάει ο διάκος το δισκοπότηρο
κι ο νεαρός γιατρός τον αιθέρα.

Παρήλθεν το θέρος. Αγαπητές μου κυρίες,
αγαπημένες μου φτωχές κυρίες.

[Από την ποιητική συλλογή του Χάρη Μεγαλυνού «Το μήλον της έριδος», Οδός Πανός 1983]

Ναι, τώρα πια, με τη δεύτερη σταγόνα της βροχής, μπορώ να πω ασφαλώς ότι «παρήλθεν». Σχεδόν φθινόπωρο, πρώτο φθινόπωρο … Και στις 18 του μήνα τα γενέθλιά μου, για χαρά ή για λύπη, τώρα πια, 39 χρόνια μετά, ποιος να ξέρει...

Η έλευσις του φθινοπώρου, σε συνδυασμό με την παρέλευση ενός ακόμη έτους, μου φέρνουν πάντοτε στο νου το παραπάνω ποίημα, με όλους τους συμβολισμούς του: το θέρος, λοιπόν, κι η νεότης, ο χειμώνας και γήρας, κι η μελαγχολία του ενδιάμεσου σταδίου, της εποχής – μεταίχμιο, του φθινοπώρου. Κι ύστερα, δε μπορώ να μη σκεφτώ, να μη θυμηθώ το «φθινόπωρο» του Κώστα Χατζόπουλου και τους εκεί συμβολισμούς, την πίκρα και τη δυστυχία, την απογοήτευση, όλα τα δεινά της κοινωνικής αδικίας, τη μαυρίλα, την κατάπτωση. Θλίψη… Μα, αίφνης, αγαπητές κυρίες, η ανέσπερη αισιοδοξία μου προβάλει αύθις, σαν ουράνιο τόξο, φως και χρώμα διαδέχονται τη φθινοπωρινή βροχή, όλα μοιάζουν καινούρια, όλα ξαναρχίζουν. Ναι, παρήλθεν μεν το θέρος, και μαζί μ’ αυτό «έφυγαν» κι όλα τα «παληοθήλυκα», τα «λαμέ κι αστραφτερά», κι εγώ γύρισα ξανά στην Αθήνα «με σκυμμένο κεφάλι», βέβαια (καθώς λέει κι ένα τραγούδι του Άγγελου Κατσίρη), αλλά τώρα, τώρα είν’ η νέα αρχή, τώρα ο καιρός για νέα σχέδια, νέες ιδέες, έστω … σκόρπιες κι οξύμωρες, τώρα όλα ξαναγίνονται, καλά και τα αλίπαστα και τα χοιρινά, και με χαμόγελα πολλά και λίγη βοήθεια απ’ τους φίλους μου, μπορεί -ναι, μπορεί (!)- και ν’ αποφευχθούν τα δισκοπότηρα και οι αιθέρες, κι όλες οι συνέπειες του χειμώνος, αγαπητές μου κυρίες, αγαπημένες μου φτωχές (και πλούσιες) κυρίες …

Αθήνα, 27 Σεπτεμβρίου 2010

Φώτης Μπατσίλας

 

 

[Υ.Γ. Στις φωτογραφίες κατά σειρά: ο Χάρης Μεγαλυνός (φωτογραφία από το biblionet.gr) και το "φθινόπωρο" (από το μπλόγκ hartaetoi.wordpress.com)]