ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ

Σε μας έλαχε να βιώσουμε, θαρρώ, τούτες τις μέρες, με την επικείμενη ή επαπειλούμενη κατάργηση του φορολογικού απορρήτου και την ολοένα αυξανόμενη (και) κρατική προτροπή προς το κάρφωμα, το αποκορύφωμα μιας παράξενης αντιστροφής: της ιδιωτικοποίησης των δημοσίων και της ταυτόχρονης … δημοσιοποίησης των ιδιωτικών! Κι αν ακούγεται οξύμωρο, δυστυχώς έτσι είναι … Τούτες τις μέρες, λοιπόν, που την Χώρα μας κυβερνούν οι … σοσιαλιστές, που έχουμε Πρωθυπουργό ένα εξόχως σημαίνον στέλεχος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, με μεγάλες ιστορικές αλλά και οικογενειακές καταβολές από τον χώρο της σοσιαλιστικής (έστω κεντρώας) σκέψης και διανόησης, που με τον αέρα του «χαρισματικού» ηγέτη δεν παραλείπει, ως ταπεινός πολιτικάντης (σαν τον «πολιτευτή» του Σαββόπουλου), να «κοκορεύεται απάνω στον εξώστη» ούτε να «μιλάει στο Πόπολο» (ή στο «Πόμολο», κατά τον Τζιμάκο) «σαν τον ναυαγοσώστη», δίχως να του περνάει απ’ το μυαλό, ως φαίνεται, ότι «άλλο ναυαγοσώστης κι άλλο ναυαγός», τούτες ακριβώς τις μέρες συντελείται η παραπάνω αντιστροφή που, ναι, αν το θέλετε, είναι τω όντι μεταρρύθμιση. Τούτες τις μέρες δηλαδή επιτυγχάνεται ο και «εκσυγχρονιστικός» ονομασθείς στόχος, η ιδιωτικοποίηση των πάλαι ποτέ προπύργιων του Κοινωνικού Κράτους, η Παιδεία, η Υγεία, οι Μεταφορές, εμπορευματικές κι επιβατικές, η Ασφάλιση, οι Συντάξεις, οι Επικοινωνίες, οι Πληροφορίες, οι Δημόσιοι Λειτουργοί, τα (για κοινωνικούς λόγους) Μονοπώλια, όλα αυτά προσφέρονται πλέον στο πιάτο στους Ιδιώτες κι έτσι το Κράτος μεταλλάσσεται σιγά-σιγά από Κράτος Δικαίου σε … Κράτος Χυδαίου (για να μιμηθώ και πάλι λίγο τον Τζιμάκο). Και συνάμα – κι εδώ είναι το παράξενο!- τις ίδιες τούτες μέρες που «αποθεώνεται» ο ιδιωτικός τομέας και στηλιτεύεται με κάθε πρόσφορο τρόπο οτιδήποτε Δημόσιο, αυτές τις μέρες λαμβάνει χώρα και σιγά-σιγά υλοποιείται το ουχί λαϊκό αλλά «λαϊκίστικο» αίτημα για δημοσιοποίηση των πάντων, για «όλα στο φως», από προτιμήσεις (σεξουαλικές, κυρίως, αλλά και άλλες μείζονος ή ήσσονος σημασίας) έως εισοδήματα, έως παραπτώματα, έως … μύχιες σκέψεις! Το απόρρητο της ιδιωτικής ζωής κάμπτεται, δεν υπάρχει «ιδιωτικός χώρος», ποιος νοιάζεται για ατομικά δικαιώματα, ποιος ρωτάει «κι εσένα τι σε νοιάζει;» (μια άλλη διατύπωση του «εννόμου συμφέροντος»), δεν απαιτείται πια «έννομο συμφέρον», πόσω μάλλον «δικαίωμα», μόνο περιέργεια, και συμφέρον, κι ας μην είναι καν έννομο, και σκοπιμότητα και «αποκατάσταση της Δικαιοσύνης» (τι ωραίο που ακούγεται!), δια του φθόνου και της μνησικακίας, δια του πόνου των άλλων, δια της εξισώσεως προς τα κάτω, δια της κοινής εξαθλιώσεως. Και μέσον για όλ’ αυτά, για τη δημοσιοποίηση και, μοιραία, τη διαπόμπευση όλων όσων έχουν κάποια «μυστικά», όσων θέλουν να κρατήσουν στη σκιά κάποια πράγματα, έναν σκληρό πυρήνα ιδιωτικότητας, δηλαδή, είναι, φυσικά, ο παμπάλαιος κι ιστορικά δοκιμασμένος και πετυχημένος τρόπος: το κάρφωμα! Μια σύγχρονη actio popularis, δηλαδή, μια «λαϊκή» αγωγή, που, ναι μεν δεν προβλέπεται στο Δίκαιό μας (κι αυτό μέχρι σήμερα ήταν κάτι απολύτως «δεδομένο»), πλην οι τελευταίες Κυβερνήσεις μάς την παρέχουν αφειδώς, δίχως να νοιαστούν για … Νόμους, Συντάγματα κι άλλες τέτοιες λεπτομέρειες (για να μην πω αηδίες)…

Ναι, τούτες τις μέρες ακριβώς, κάποιο πρωί, μόλις ξύπνησα κι αναλογίστηκα ότι «το κάρφωμα πολλοί αγάπησαν, το καρφί ουδείς» κι ότι στους χώρους της κοινωνικής συνύπαρξης (π.χ. στον Στρατό) δεν υπάρχει χειρότερη ρετσινιά απ’ αυτήν του «καρφιού», τότε ακριβώς μου ’ρθε στο νου κι άρχισα να σιγομουρμουρίζω εκείνο το παλιό τραγούδι του Κώστα Χατζή που λέει ότι «… και τότε οι άνθρωποι θα πουν ξανά, γύφτοι, γύφτοι τα ’φτιάξαν τα καρφιά …».

Αθήνα, 22 Οκτωβρίου 2010

Φώτης Μπατσίλας

Υ.Γ. Στις φωτογραφίες: μερικά καρφιά (απλώς καρφιά!) από το μπλογk kontiloforos.blogspot.com και, φυσικά, το πιο διάσημο κινηματογραφικό καρφί (και κινηματογραφικός προδότης) ο Αρτέμης Μάτσας.