ΣΑΡΑΝΤΑΠΕΝΤΕ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

Σαρανταπέντε τετραγωνικά μέτρα θα ήταν μια καλή αρχή για έναν νέο σκηνοθέτη, που προσπαθεί ν’ αφουγκραστεί τα μηνύματα του καιρού του, να πατήσει στο παρελθόν και να οραματιστεί το μέλλον, να «σκαρώσει» ένα φιλμάκι με καλή σκηνοθεσία, αξιοπρεπή φωτογραφία, λίγα (επιτέλους!) γκρο-πλαν, ενδιαφέρον στόρυ κι, έστω, μέτριο σενάριο, καλούτσικες ερμηνείες, καλούτσικο στήσιμο εν γένει.

Σαρανταπέντε τετραγωνικά μέτρα, επίσης, είναι ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα για μια όμορφη (πολύ όμορφη, θα έλεγα) ηθοποιό, με καλές εκφράσεις προσώπου, αξιομνημόνευτο βλέμμα, καλή χροιά της φωνής, γενικώς καλό παίξιμο και, κυρίως, μια νέα ηθοποιό με όλο το μέλλον μπροστά της για βελτιώσεις στην ερμηνεία της, ακόμα και θεαματικές (και μιλώ για την Έφη Λογγίνου).

Ακόμη, σαρανταπέντε τετραγωνικά μέτρα θα μπορούσαν να είναι μια πειστική ιστορία, αν δεν μιλούσαμε για την οδό Αχαρνών, με όλες τις ιδιαιτερότητες αυτής της πολύπαθης οδού, με τους ξένους, τους δικούς μας, τους δικούς μας ξένους και τους ξένους-δικούς μας (τους ξενόφοβους), κι αν, βέβαια, δεν μιλούσαμε γενικώς κι αφηρημένως για οικογενειακή καταπίεση, που δεν την είδαμε αλλ’ απλώς την υποθέσαμε μέσα από κάποιες μουρμούρες απ’ τη μια και κάποια νεύρα απ’ την άλλη. Και, μοιραία, σαρανταπέντε τετραγωνικά είναι λίγα, πολύ λίγα, να στεγάσουν την Ελευθερία, όταν δεν δείχνεις πειστικά ούτε τον ζυγό ούτε τον αφέντη, κι έτσι, αντί για Ελευθερία δημιουργούνται συνθήκες δυνασάλογης ανέχειας (σε σχέση με αυτήν προ του εγχειρήματος) και θλίψης και πόνου ψυχικού που, αλίμονο, μόνο συνθήκες υποδούλωσης κι αναξιοπρέπειας μπορούν να φέρουν στο μυαλό.

Έτσι, τα σαρανταπέντε τετραγωνικά μέτρα δεν είναι αυτό που περίμενα από ένα σκηνοθέτη της ηλικίας και της πορείας του Στράτου Τζίτζη (είναι, αν δεν κάνω λάθος, η 3η μεγάλου μήκους ταινία του, μετά τα «Η αγάπη είναι ελέφαντας», 2000 και «Σώσε με», 2001). Δυστυχώς, οι παλιές ελπίδες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου σβήνουν η μία μετά την άλλη, ο κόσμος ξανα-απομαμακρύνεται από τις αίθουσες όταν δεν του σερβίρεται μία «σούπα» με αγνά τηλεοπτικά υλικά, κι οι εφευρετικές (δήθεν!) ρεκλάμες των παραγωγών να συνοδεύεται το εισιτήριο με ένα κουπόνι συμμετοχής σε διαγωνισμό για ένα «διαμέρισμα 45 τετραγωνικών μέτρων για 1 ολόκληρο χρόνο», όχι όμως στην Αχαρνών αλλά «στην περιοχή Γκύζη – Παναθήναια» (γιατί, άραγε;!) προς άγραν θεατών μόνο ως ατυχής έμπνευση μπορεί να εκληφθεί…

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της «Έλλης», Σάββατο βράδυ, κι αφήνοντας πίσω μου τους τίτλους των σαρανταπέντε τετραγωνικών μέτρων, μου ’ρθαν στο νου κάποια άλλα τετραγωνικά μέτρα, σαρανταπέντε κι αυτά, στον πεζόδρομο της Κιάφας, με θαμώνες υπέροχους κι ακόμα πιο υπέροχους οικοδεσπότες, φιλικούς κι ευρηματικούς, και, φυσικά, με μουσικές «ειδικές», μαγικές κι εξαίσιες, κι έτσι, ευθύς αμέσως, δίχως δεύτερη σκέψη, έστριψα δεξιά στην Ακαδημίας, γραμμή για το «Τσιν-Τσιν»!

Αθήνα, 27 Ιανουαρίου 2011

Φώτης Μπατσίλας

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από την ταινία «45 τ.μ.», ενώ το βιντεάκι από άλλη παλιότερη ταινία, το «Δόλωμα» (1964) του Αλέκου Σακελλάριου, με τη Βουγιουκλάκη, τον Αλεξανδράκη, τον Ηλιόπουλο, τον Βουλαγαρίδη κ.α., στην οποία εμφανίζεται και το Τρίο Ατενέ που ερμηνεύει το «τσιν-τσιν», ένα παλιό Ιταλικό τραγουδάκι (του Richard Anthony, νομίζω) σε Ελληνικούς στίχους του Σακελλάριου.